Ας
φύγουμε από τα γκρίζα. Για το κόκκινο
της φωτιάς θα πούμε ,, δεν πρόκειται
για πάθος, αλλά για την ίδια τη ζωή,
όπως την ονειρεύτηκα στα χρόνια της
αθωότητας. Γιατί το κόκκινο δεν είναι
χρώμα, είναι επιθυμία και ανεκπλήρωτο.
Τελικά το κόκκινο δεν φορέθηκε ποτέ.
Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι, πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν. Είτε
το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν
τόσο, που να αποκλείει κάθε
δικαίωμα στο όνειρο.
Όμως
οι αγάπες και αυτές που τις σκεπάζει
δέκα μέτρα χιόνι, δεν φεύγουν. Που πάει
κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε. Θα
σας παρηγορήσω και πάλι. Η αγάπη μας
δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως
και ας βασιλεύει κάποιες ώρες παριστάνοντας
την νύχτα. Πώς να χαθεί λοιπόν εκείνο
που πρόλαβε και τρύπωσε για τα καλά μέσα
μας; Και όταν κάποιος φεύγει, πάλι στην
καρδιά μας πάει.
\
Τι
καιρός! Θα
βρέξει. Ας βρέξει μήπως και μας ξεπλύνει.
Πρέπει
κάποια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα
στη θέση τους, Όλα μαζί τα χρώματα ένα
γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε
να τα βλέπουμε στο τόξο του ουρανού
σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά. Σκεφτείτε
πως η Αριστερά και η Δεξιά τραγουδάει
Θεοδωράκη στις συγκεντρώσεις τους.
Έβαλα
Μπαχ. «Η μουσική με μαλακώνει, ανοίγει
δρόμους μέσα μου. Η μουσική μαγεύει
ακόμα και τα φίδια, υφαίνει υπόγεια
δίκτυα που αγκαλιάζουν τη ζωή. Η μουσική
ανασηκώνει τις εσωτερικές ομίχλες και
ξυπνά αισθήματα ακριβά, πολύτιμα και
δημιουργικά σαν πλοηγός σε νεκρή
θάλασσα»
Καλά
υπάρχει Αριστερά και στον έρωτα; Μόνο
αριστερά. Εκεί στη θέση της καρδιάς.
Γιατί ο έρωτας είναι δύο!
Από
αλλού ξεκίνησα και αλλού το πάω, είναι
ο θυμός,
μη δίνετε σημασία. Δεν θέλω να προχωρήσω
αλλά να επιστρέψω να ξανά συναντήσω
εκείνο το αξεπέραστο και να το ξαναζήσω.
Το επαναλαμβάνω: «Γιατί βλέποντάς σε
μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου». Τώρα το
μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε τον
εαυτό μας στον καθρέπτη. Κατά συνέπεια,
δεν βλέπουμε τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου