Ζητάμε αλλαγή, αλλά και ρουσφέτι

Από τη «Νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα, τον “εκσυχρονισμό” του Σημίτη, την «νέα Ελλάδα” του Σαμαρά την ''πρώτη φορά αριστερά” του Τσίπρα πενήντα χρόνια ,αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία. Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και

των ανέξοδων διαβεβαιώσεων. Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω.

Παρακολουθώντας χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε εξουσία, να κυβερνάει με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές των πάντων, ξεκινούσε με την σιγουριά ό,τι ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι ο ίδιος.
Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή. Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, τίποτα δεν μπορούν να αλλάξουν σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δε θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του. Σε μια κοινωνία που σβήνει με απίστευτη ταχύτητα ότι προηγήθηκε και επανέρχεται στα ίδια. Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ό,τι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η ίδια η κοινωνία, δεν θέλει την αλλαγή.

Τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει σ’ αυτό τον τόπο όσο το «εγώ» αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση για κάτι τέτοιο.
Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια, να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν, απλώς θα μετράμε ήττες..
Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει.
Εμείς όμως εδώ, καθισμένοι και χαλαροί, να σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα βγάζοντας την ουρά μας έξω.

Εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά, γιατί με τέτοια στάση, η δουλειά τους θα γίνει πιο εύκολη.

Τίποτα δεν θα αλλάξει όσο το ζητάμε από τρίτους. Τίποτα δεν αλλάξει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.