Η ζωή μας από εδώ και πέρα

Αλήθεια τι γίνεται με την κρίση; Όλο και λιγότερο χρησιμοποιείται η λέξη. Υποθέτω πως έχει τελειώσει. Μας έριξε από το ρετιρέ στο υπόγειο, μας πήρε ότι για χρόνια κατακτήσαμε και πάλι από την αρχή. Και δεν είναι ίδια η αρχή με τη μεταπολεμική, τότε τα βήματα ήταν προς τα εμπρός, η σημερινή έχει βήματα σημειωτόν, για να μείνουμε στάσιμοι. Η κρίση τελείωσε αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση, είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Υπάρχουν διαφωνίες; Φυσικό είναι , άλλωστε η κρίση φρόντισε να διχάσει. Δεν μείωσε μόνο το βιοτικό μας επίπεδο, έπνιξε και κάθε απόπειρα για αντίσταση. Φόβισε για τα χειρότερα, ώστε να υπάρξει ο αναγκαίος συμβιβασμός με την σημερινή πραγματικότητα. Η στασιμότητα, φαντάζει κατάκτηση. Μας καθήλωσε. 

Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά στο απέναντι τραπέζι. Πολλές απόψεις και διαφορετικές. Ένα συνηθισμένο σκηνικό πλέον καθ΄ άπασα την επικράτεια. Ο ατομισμός, κυρίαρχο στοιχείο. Καμία ελπίδα . Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή. Οι λίγο καλύτερα, που βρίσκονται στο τραπέζι του διαλόγου, φαίνονται πιο επιεικείς. Με νουθεσίες επιχειρούν να απαλύνουν την οργή, αυτών που η κρίση τους είχε φέρει σε χειρότερη θέση από τους συνομιλητές τους. Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια, δεν κατέληξαν πουθενά, έδειξε όμως ότι οι ενωτικές διαθέσεις δεν λειτουργούν όταν υπάρχει ανισότητα , εν προκειμένου στο απέναντι τραπέζι.
“Όταν κάποιος είναι δύο βήματα πριν την καταστροφή”, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου,“μπορεί να φιλολογεί, αλλά εκείνος που είναι μόλις μισό βήμα, δεν έχει το χρόνο να δικαιώσει τους μεγάλους του Διαφωτισμού… Τι ακριβώς του λες δηλαδή; “Πέθανε ήσυχα εσύ, για να μην σφαχτούμε μεταξύ μας, και εμείς θα θυμόμαστε την θυσία σου όταν θα περάσουν οι δύσκολες μέρες;”
Όσο για τις νουθεσίες είναι άκαιρες, όταν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις όπως η παρακάτω :“Έχω πάρα πολλά να σου πω για να κρατηθείς και να προσπαθήσω να σε πείσω πως αξίζει να ζήσεις για αυτά, μακριά από ακρότητες, φανατισμούς και βία. Nα μην δαγκώνεις τα φτερά σου. Οι ομορφιές είναι δίπλα σου. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αισθήματα, ο έρωτας, τα παιδιά σου, η θάλασσα, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές καθημερινές δημιουργίες, η συγχώρεση, ένας πιο ουσιαστικός τρόπος να ζεις. Πώς να σου τα πω όμως και να μην αισθανθώ χοντρομαλάκας, όταν μου λες πως πρέπει να ζήσετε τέσσερις άνθρωποι με εξακόσια ευρώ το μήνα; Και είσαι ήδη σαράντα πέντε; Και υποψιάζομαι πως αυτό θα είναι για πάντα πια;”