Ζωή στο επόμενο Όνειρο

Τα καταφέραμε και φέτος, και μπορεί του χρόνου καλύτερα. Πάντα  υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεών τους.

Κυνηγός ο χρόνος μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους. Κάθε φορά αυτές τις μέρες, ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα μου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεων τον καινούργιο προϋπολογισμό.
Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Είναι σαν τα όνειρα που κάνουμε όταν ξυπνάμε. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας.
Θα κλείσουμε με έναν αισιόδοξο στίχο του Αργύρη Χιόνη...

«Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς
δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βα-
θιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλέ-
νιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του κα-
φέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ
βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει».

Καλή χρονιά λοιπόν. Καιροί που είναι τις χρειαζόμαστε τις ευχές. Τα πράγματα κάποτε θ’ αλλάξουν. Ας είμαστε ως τότε δυνατοί. «Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;» Να θυμηθούμε και την Κική Δημουλά.