Χορός με την σκιά μας

Το τέλος, δεν είναι μια κι έξω, προηγούνται τα βασανιστήρια. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, ο χρόνος κάνει πείσματα και έχει στυλώσει τα πόδια, θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης.

Ο φόβος, ο θυμός, η πίκρα, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις,μη σας τρομάζουν, προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρέπει να ακολουθήσουμε.
Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία, εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας, με οδηγό τους ποιητές, που δεν φλυαρούν, που τσιγκουνεύονται τις πολλές λέξεις, που βάζουν σημάδια λίγες λέξεις που οδηγούν κατευθείαν στη καρδιά.
Οδηγός για σήμερα μια Κυρία, που μας συνόδευε τις μεταμεσονύκτιες ώρες, εμείς και αυτή σε απευθείας σύνδεση. Δρόμος χωρίς παρεκτροπές απ’ ευθείας στο κέντρο, της ψυχής...
«

Χορός με την σκιά μας, με την τρέλα μας, με τον θυμό μας. Η αγάπη χάνεται στη μνήμη, στη λίμνη με το νερό των αντοχών μας, γυμνή και αλαφροΐσκιωτη, όπως πρέπει να είναι κάθε αγάπη. Τολμηρή και ντροπαλή ταυτόχρονα. Ριψοκίνδυνη και μεθυστική. Αδελφή του θανάτου μαζί με τον ύπνο τον ατάραχο. Γιατί ο τρομαγμένος μας κρύβει άλλες εκπλήξεις. Θάνατος – ζωή, ζωή – θάνατος, το καθημερινό κοντραμπάντο που χρεοκόπησε και τους πιο έμπειρους πειρατές. Να σηκώσουμε σημαίες με νεκροκεφαλές για να θυμόμαστε κάθε στιγμή πως η ζωή, όσο υπάρχει, πρέπει να είναι πλήρης : όχι ημερών, αλλά ηδονικών στιγμών και πράξεων ουσίας»