Ζέστη και υγρασία. Φονικός συνδυασμός! Μη δίνετε σημασία.Οι διεκδικήσεις που επανέρχονται στο προσκήνιο, στην εποχή μας την άκρως βιαστική, δεν ζητούν ούτε ένα ευρώ, μόνο χρόνο, πολύ χρόνο
Για άλλη μια φορά άφησα, τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν!Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουνε δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι».
Είναι μια μέρα που κυλάει σαν νερό. Είναι μια μέρα σαν αιώνας, από εκείνες με τις τεράστιες, ρωγμές που ή στα προσφέρουν όλα, ή στα αρπάζουν όλα. Θεατής του σύμπαντος κόσμου για μια στιγμή και αμέσως μετά, πάει την έχασες εκείνη την πανοραμική θέα. Ευχή και κατάρα μαζί.
Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες, δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Και πάλι απ’ την αρχή
Έχει δρόμο μέχρι το μεγάλο θυμό και ο χρόνος ο απαραίτητος, που ξέρεις, μπορεί να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα και να βρεθούμε κάπου στο πουθενά.
Ύστερα να μετράω ζωές που έζησα, μέσα από τις ζωές των άλλων.
Τίποτα δεν νοιώθω δικό μου απόψε.
Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, είναι αυτοί που εύκολα θα τις ξεμπερδέψουν.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας στον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι
Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια λες και την καθορίζουμε, αισθανόμαστε την ήττα μέσα από την γενναιότητα. Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι το φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»
Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες, δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Και πάλι απ’ την αρχή
Έχει δρόμο μέχρι το μεγάλο θυμό και ο χρόνος ο απαραίτητος, που ξέρεις, μπορεί να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα και να βρεθούμε κάπου στο πουθενά.
Ύστερα να μετράω ζωές που έζησα, μέσα από τις ζωές των άλλων.
Τίποτα δεν νοιώθω δικό μου απόψε.
Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, είναι αυτοί που εύκολα θα τις ξεμπερδέψουν.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας στον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι
Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια λες και την καθορίζουμε, αισθανόμαστε την ήττα μέσα από την γενναιότητα. Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι το φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου