Πολλά λόγια λίγη ζωή

Δεν θέλω να γράφω, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω. Να γράψω λίγες λέξεις, που δεν θα υπαγορεύονται από θυμούς, απογοητεύσεις, προσωπικές πικρίες. Λίγες λέξεις που φυτρώνουν αυθαίρετα τη στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους.
Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, όμως το γκρι δεν το συζητάω, το μαύρο είναι εύκολο και το παίζεις στάνταρ, στο άσπρο σε θέλω. Γιατί το μαύρο, που με τόση ευκολία μας εξαιρεί από το κάδρο, πυροβολεί κατά ριπάς για να του σηκώσουν τον αντίχειρα επιβράβευσης. Πίσω από το ράσο της σοβαροφάνειας μπορεί να κρύβει ένα τίποτα. ”μπορεί να είναι απλά μια νεύρωση, μια λευκή πετσέτα, ένας άκυρος τρόπος να υπάρχεις και να τραβάς την προσοχή. Πολλά λόγια λίγη ζωή, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου ενώ το άσπρο...
“Το άσπρο είναι σημάδια από τιραντάκια. Είναι τα δευτερόλεπτα που αντέχεις κάτω από το νερό, τα κακά νέα που βγάζουν το σκασμό για λίγο, τα γέλια και οι κουβέντες, όλη η παλέτα των ηδονών που είναι η μοναδική έως τώρα αποδεδειγμένη ανταμοιβή μας για το ότι δεχόμαστε να ζούμε και δεν τινάζουμε τα μυαλά μας στον αέρα.
Και γενικά οτιδήποτε μπορεί να γίνει πάνω σε ένα κρεβάτι και γύρω από ένα τραπέζι...”