Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Σεπτεμβρίου του 2012. Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου έγραφα.
Ένα βαθύ σκοτωμένο κόκκινο κυριαρχούσε στον ορίζοντα το βράδυ. Τα σταθερά της πίστης μου, είχαν εξανεμισθεί. Τα δόγματα, που διευκόλυναν τη ζωή μου, διάτρητα πλέον από τις σφαίρες των αμφιβολιών. Νοιώθω να γρονθοκοπούμαι από πλήθος μπερδεμένων συναισθημάτων.
Οι αδιάβλητες μαρξιστικές μου ιδέες, με καθήλωναν σε μια πιστή ζωή, με νανούριζαν εν ειρήνη, με σκέπαζαν με το πέπλο του ύπνου του δικαίου, η απειλή της παράβασης, της κομματικής ορθοδοξίας, θα ήταν ηπιότερη της σημερινής ψυχικής μου ορφάνιας και ίσως απαραίτητη για να αποφύγω τα πλοκάμια κάθε αμφιβολίας γύρω από τα δογματικά «πιστεύω».
Ήταν ξεκούραστη εκείνη η εποχή, η σημερινή συμπεριφοράς της σκέψης μου άσπλαχνη, πήρε αέρα και περιφέρεται τις νύχτες σε αλήτικες διαδρομές. Με παράτησε άοπλο να τα ανακαλύψω όλα μόνος μου.
Βγήκα στο παράθυρο το Δυτικό. Τα χρώματα άρχισαν να χάνονται. Κοίταξα στο βάθος. Λέξεις μαχαίρια έσκιζαν τον ουρανό...
Αη στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια φώναξα,Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο.
Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής.
Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν; Λέξεις μάνες, μήτρες, κυψέλες, τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της και μια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου