“Τα τραίνα που φύγαν και αγάπες μου πήρανε”

Τι το θυμήθηκα... Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο.

Οι αϋπνίες, μου έχουν τσακίσει το σύστημα . Θέλω να βουλιάξω σε αναισθησία, σε απάθεια, στο κενό. Κάνω νευρικές βόλτες και το σπίτι μου φαίνεται μικρό.
Θα βγω έξω.
Η μνήμη μου, δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ΄ όλα αυτά, εκείνα που θυμάται τ' ακολουθώ , με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή, όπως στο “φιδάκι” εκείνο το παιδικό παιγνίδι με τα σκαμπανεβάσματα . Αυτό είναι ο δράστης. Έφτασα κοντά στο τέρμα και με περίμενε, έτοιμο να με καταβροχθίσει . Με έφτασε στην ουρά . Τρεις σκάλες αποδείχτηκαν λίγες. Τσάμπα τις ανέβηκα.
Η τεμπέλα μνήμη δείχνει την προκοπή της σήμερα. Οκτώβριος. Υπήρξαν στιγμές που δεν ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο.
Ξεφυλλίζω άλμπουμ, παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες , δυσδιάκριτες σημειώσεις , προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιόν μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του.
Ταξιδεύω σε μέρες εκλογών 1974, 1977, 1981. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές κινητοποιήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογοήτευση!
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος. Οι μνήμες εξασθενημένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διαρκείας της εξουσίας. Να υποστώ αυτήν την κατάσταση ή να την διαμορφώσω; Με ενοχλεί πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν αγνοία μου.
Το πρώτο πρόσωπο είναι δικό μου και δικό σας. Προσπαθώ να το ξεγυμνώσω. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλιαν Μπρικ.
Μπορεί να είστε συνένοχοι σ΄ αυτές τις συνωμοσίες, ο κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου. Σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητώ την ηρεμία στα γραπτά . Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης . Τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου.
Ταραγμένο καλοκαίρι του 1974. Μεταπολίτευση. Είμαστε παιδιά , αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα γνώσεις.
Στο πρώτο εκθεσιακό σαλόνι κομμάτων, είχαμε θαμπωθεί από τα καινούργια μοντέλα. Δεν ήξερα τι να διαλέξω, με τράβηξε το κόκκινο . Πέρασα μαζί του τα πρώτα χρόνια, πάνω του έμαθα να οδηγώ. Κάποτε άρχισα να μεγαλώνω. Όλα εκείνα τα απίθανα γυαλιστερά μοντέλα δεν έχουν θέση ούτε στο μουσείο. Το Κόκκινο έμεινε να κυνηγάει φαντάσματα, το Πράσινο μπερδεύτηκε με το Μπλε, Το Μπλε με το Μαύρο. Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις, έγιναν οι πενήντα αποχρώσεις του Γκρι και εγώ έμεινα να κυνηγάω... “ τα τραίνα που φύγαν και αγάπες μου πήρανε”.