Είναι παράξενο, με μεταφέρει σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Περπατάω μέσα στο κόσμο και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι φοράμε όλοι μάσκες. Τρόμαξα. Έτρεξα στο σπίτι μου. Έβγαλα τη μάσκα. Βγήκα στο μπαλκόνι, άφησα πίσω μου τους ανθρώπους με τις μάσκες μαζί και μένα με τη μάσκα.
Τώρα όλα είναι κανονικά. Αναμφίβολα έχουμε φθινόπωρο.
Με αρέσουν τα αργόσυρτα φθινοπωρινά βράδια. Η ησυχία της πόλης και προπαντός η ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμα εντονότερη, στα μέρη εκείνα που την ημέρα σφύζουν από θόρυβο.
Γύρισα πίσω στις πρώτες μέρες τις πανδημίας. Εκεί είμαστε ακόμη.
Ένας μικρός ιός, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, αρκούσε για να πατήσει, απότομο φρένο η υφήλιος. Όλα αναβάλλονται, όλα αναστέλλονται, χωρίς χρονικό ορίζοντα. Και εκείνα τα μεγαλεπήβολα σχέδια με αυστηρά χρονοδιάγραμμα, θα πάνε πίσω, πόσο πίσω; Ο κορωνοϊός ξέρει. Πόσο αδύναμοι μπροστά στη φύση. Πόσο πιο μικροί από τον αόρατο δια γυμνού οφθαλμού εχθρό.
Είμαστε σε θάλασσα τώρα, φουρτουνιασμένη. Όλες οι καταιγίδες, σαν μία, μας δέρνουν. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο κοντινό μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσουμε την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσουμε το αύριο. Η πανδημία τ’ αλλάζει όλα, αιωρούμαστε στο κενό, δεν ξέρουμε που να πατήσουμε, στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι και ετοιμόρροποι.
Οι βεβαιότητες για ανέφελο και λαμπρό μέλλον έχουν εξατμιστεί. Τώρα διψάμε για ζωή και είμαστε έτοιμοι πλέον να ξεθάψουμε τις ξεχασμένες δυνάμεις, τα χαμένα αισθήματα. Στα χείλη μας ξανάρχονται οι άγνωστες λέξεις…συντροφικότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, έγνοια, φίλος παλιός.
«Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης... τέτοια κι εμείς.
Νιώθουμε ότι τίποτε δεν είναι ίδιο πια, με αυτό που ξέραμε, είμαστε απορημένοι, πολύ φοβισμένοι, τόσο που να περιμένουμε τα πάντα, ακόμη και τα χειρότερα.
Η πρόσκρουση στον πάτο θα είναι ανακουφιστική, θα τερματίσει το φόβο και την απόγνωση, θα σημάνει επανέναρξη.
Ίσως να χρειαζόμαστε αυτό που ζούμε για να δούμε με άλλη ματιά το χρόνο, που τον ξοδεύαμε στη διαρκή ανάπτυξη, και στην συσσώρευση πλούτου. Ο δολοφονικός ιός μας προσφέρει μια βαθύτερη επίγνωση του χρόνου, γιατί ο χρόνος σπαταλιέται μόνο όταν δεν το ζεις απόλυτα, με ό,τι έχεις, αλλιώς η ζωή, ξοδεύεται και καίγεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου