Κρύψου

Κόντρα στην καταιγίδα, κόντρα στην πανδημία με ασκήσεις αποσυμπίεσης. Με μουσικές ταξίδια, με βιβλία με αφιέρωση στο αληθινό.

Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο.
“Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό ή τη θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…”
Χειμώνιασε δεν υπάρχει αμφιβολία. Το σούρουπο σου επιδεινώνει τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά, πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να την κάνεις πέτρα. Εγώ δε ξέρω.
Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που επιθυμώ τι να την κάνω; Στο μεταίχμιο της αλλαγής της μέρας με τη νύχτα, σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει, η ρομαντική εφηβεία μου ξεσηκώνεται και μου θυμίζει εκείνα που ήθελα και δεν μπόρεσα.
Και ύστερα ήρθε το βράδυ και ο Ρίτσος, που τον ήξερα από τα χρόνια της πρώιμης επανάστασης, έβαλα την «εαρινή συμφωνία» στο πικ απ και φώτισε… Όχι την δική του, εκείνη που τα δόγματα μου στέρησαν. Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου - σκοτεινὸ δάσος... Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο του αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου…
Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπορείς. Γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.