Γεννηθήκαμε θλιμμένοι ή γίναμε;

Μια αφόρητη μπόχα αναδύεται από παντού. Το χειρότερο είναι ότι γίνεται μια προσπάθεια να μετατρέψουν τα ειδεχθή εγκλήματα σε πιπεράτες ιστορίες. Και ακόμη χειρότερο... σκοτώνουν ό,τι πιο όμορφο μας χαρίζει αυτή η ζωή. Τον έρωτα.

Γεννηθήκαμε θλιμμένοι ή γίναμε;
Είναι επόμενο. Σε μια κοινωνία στερημένη από αξίες. Σε μια κοινωνία που κάθεται πίσω από την κλειδαρότρυπα. Σε μια κοινωνία που έχει μετατραπεί σε κρεατομηχανή. Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από το τρίπτυχο “σπέρμα αίμα ψέμα”, αυτά τα φαινόμενα να εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα.
Δεν θα πάρω θέση πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δεν συμμετέχω σ΄ αυτό το ομαδικό μπανιστήρι, άρα δεν έχω και τίποτα συνταρακτικό να σας αποκαλύψω. Την λύπη μου προσπαθώ να εκφράσω για τα απανωτά πλήγματα που δέχεται ο πολιτισμός μας. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα που μας αμαυρώνουν, είναι και τα γύρω απ΄ αυτά, ο τρόπος που τα παρουσιάζουν, ο τρόπος που τα καταδικάζουν και ο τρόπος που τα υπερασπίζονται.
Η μπόχα έρχεται από παντού. Από την επικοινωνία , από την δικαιοσύνη, από την πολιτική. Ντροπή. Μια μεγάλη ντροπή.
Τι να γράψω για τη Δικαιοσύνη που ξέχασε ότι έχει καταργηθεί η θανατική ποινή στη χώρα μας; Για την Υπουργό Πολιτισμού που αν ήταν στην Ιαπωνία θα είχε κάνει Χαρακίρι; Για τον Πρωθυπουργό που την στηρίζει; Μόνο τη λύπη μου εκφράζω και την ελπίδα ότι οι δυνάμεις του καλού και πάλι θα νικήσουν, γιατί οι δικές τους δυνάμεις, είναι κατώτερες των προθέσεών τους.
Ας φύγουμε από τις σκιές θα μελαγχολήσουμε.
Άνοιξα τον Ελύτη και ήρθε η Άνοιξη

“Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς
και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια”
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά