Τι θα ήταν ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα χωρίς την αυτοκτονία τους;

Αν σήμερα ο Κουφοντίνας είναι ο Αρχιεκτελεστής της 17 Νοέμβρη, αύριο μετά τον θάνατο του από την απεργία πείνας τι θα είναι; Αφήστε την απάντηση, δεν την ξέρουμε, εκείνο που ξέρουμε είναι, ότι αν είναι άλλο το φινάλε του, άλλος θα είναι και αυτός.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές. Εκ των υστέρων αποσαφηνίζουμε προθέσεις και συναισθήματα. Κι από την νοσταλγία μας ανασύρουμε τα μεγέθη, ακριβώς επειδή τελικά “ δεν υπάρχει ιδέα δίχως την ανάγκη να ντυθεί μια νεκρή σάρκα, αθανασία δίχως την ανάγκη ενός τάφου”

“Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα ήταν ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα χωρίς την αυτοκτονία τους;” γράφει η φίλη μου Ελένη Γκίκα, οι γυναίκες του Ζαλόγγου, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα χωρίς την θυσία τους; Ο Ιησούς Χριστός δίχως τον σταυρικό του θάνατο; Ο Κένεντι χωρίς τον δολοφόνο του και ο Ναπολέων χωρίς το Βατερλό του; Τίποτα δεν θα ’ταν γιατί αν ήταν άλλο το φινάλε τους, άλλοι θα ήταν και αυτοί.”
Και αν αυτοί ήταν άλλοι , θα έλλειπε ακριβώς εκείνο το φινάλε που έκανε το άστρο τους να λάμψει. Και να φωτίσει. Να γίνει σύμβολο και θρύλος. Και ας απαιτήθηκε η νεκρή σάρκα για να ντυθεί η ιδέα κι ας χρειάστηκε ένας τάφος για να φωτίσει η αθανασία κι ας είναι εκείνα τα δάκρυα του τέλους που χρίζουν πάντοτε έναν έρωτα αιώνιο και αθάνατο.
“Μεγαλώσαμε με την ψευδαίσθηση του δέντρου και έτσι εύκολα και γρήγορα βρεθήκαμε στο έλεος της φωτιάς.” σιγοψιθύριζε η φίλη του ραδιοφώνου. “Είδαμε τους προφήτες μας ντυμένους αρχιερείς ν’ αδυνατούν να κοιτάξουν κατάματα το τέλος τους, είδαμε τους αγίους μας να εξαργυρώνονται, να τρελαίνονται ή να πεθαίνουν. Όχι δεν τραγικοποιώ καμία κατάσταση. Τα θεωρώ όλα μαχητά μολονότι ξέρω ποιος θα χάσει όλες, μα όλες, τις μάχες που γίνονται πίσω από την πλάτη του. Ο κύβος ερρίφθη -επί του παρόντος. Είδαμε τα καινούργια ρούχα. Ελπίζουμε να μην ανακαλύψουμε μέσα τους το Μανωλιό πάλι.”
Αν σήμερα ο Κουφοντίνας είναι ο Αρχιεκτελεστής της 17 Νοέμβρη, αύριο μετά τον θάνατο του από την απεργία πείνας τι θα είναι;