Κακή μέρα η σημερινή και οι καιρικές συνθήκες οι χειρότερες. Τα είχε όλα ο φετινός Αύγουστος και καύσωνα και μετάλλαξη Δέλτα και το πιο τραγικό φωτιές, φωτιές, φωτιές.
Μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες, το να πολεμάς και με τον εαυτό σου είναι ότι χειρότερο. Όμως όσο και να πολεμάς, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας που τα σκεπάζει όλα, σου υπενθυμίζει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους απεγνωσμένους, ανήμπορους, με σπασμένες φτερούγες, να βλέπουν την ζωή τους να καίγεται. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησε υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, για τα καμένα όμως είναι άχρηστες, μόνο ένα χρώμα και αυτό μαύρο.
Σήμερα δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου