Αφορμή η συζήτηση στη Βουλή που προηγήθηκε, σχετικά με την πρόταση μομφής που κατέθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση. Τρόμαξα. Δε μπορεί είπα, κάποια επιθεώρηση παρακολουθώ που γυρίστηκε στη Βουλή, παίζει και ο Μένιος Φουρθιώτης. Για όσους είναι άγνωστος, μέσα σε αυτούς και ο Πρωθυπουργός, ο Φουρθιώτης όπως γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος, είναι η επιτομή της εφ’ όλης της ύλης σαπίλας ενός ολόκληρου συστήματος: Σαπίλα μιντιακή με TV-σκουπίδια και εκδότες-σούργελα. Σαπίλα πολιτική με «επιτελικές» υποκοσμιακές διασυνδέσεις. Σαπίλα αστυνομική με "αριστες" προτεραιότητες και αντανακλαστικά. Σαπίλα "πετσοδημοσιογραφική" που όταν μπουκώνεται ούτε ακούει ούτε βλέπει. Σαπίλα οικονομική με "υγιή" επιχειρηματικότητα του τύπου "τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/ και τα σκατά λιβάνι/ οι νταβαντζήδες γίναν δήμαρχοι/ κι οι κλέφτες καπετάνιοι».
Δυστυχώς, αυτή είναι σήμερα η πολιτική πραγματικότητα. Μια κατάσταση που έχει παγιωθεί και έχει γίνει αποδεκτή από την κοινωνία.
Το θέμα μας όμως είναι η κοινωνία.
Ας πούμε ότι τελείωσαν τα μνημόνια, που δεν τελείωσαν. Ας υποθέσουμε πως ξεπεράστηκε η οικονομική κρίση, που δεν ξεπεράστηκε. Εκτός από την αδυναμία της αγοραστικής μας δύναμης, τι αλλαγή επήλθε στη συμπεριφορά, τόσο της κεντρικής διοίκησής, όσο και της ίδιας της κοινωνίας, ύστερα απ΄ το ισχυρό σοκ που βίωσε και βιώνει;
Ίδιες συμπεριφορές. Ίδιες λογικές. Ρουσφέτια, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, απαξίωση του δημόσιου χώρου, αποθέωση του χρήματος, υποτίμηση του πολιτιστικού αποθέματος. Οι ίδιοι που στα στα χρόνια της κραιπάλης δόξαζαν τον ατομισμό, τον κυνισμό το λάιφστάιλ, την αναδιανομή του Χρηματιστηρίου, την υποκουλτούρα και ήταν αδιάφοροι απέναντι στην διαφθορά και τα οικονομικά σκάνδαλα, αφού στο ζενίθ της οικονομικής κρίσης έριξαν το ανάθεμα για εκείνη την περίοδο, σήμερα επέστρεψαν στο οικείο περιβάλλον και κάνουν τα ίδια και χειρότερα.
Πάρτε ένα παράδειγμα από την μικρή μας Πόλη. Μπήκαμε στο κατάλογο μνημείων της Unesco από 2007, βλέπετε να μας απασχολεί το θέμα, γεμίσαμε τραπεζοκαθίσματα και ξεχειλίσαμε στο πλαστικό, οι μικρές πλαζ της πόλης απώλεσαν τον λαϊκό χαρακτήρα τους και έγιναν πριβέ, το ίδιο και η νησίδα Βίδο. Τα λεωφορεία τέρατα, ανοιχτά και κλειστά προκαλούν κυκλοφορική ασφυξία και απειλούν να πνίξουν το ιστορικό κέντρο. Καμία σοβαρή υποδομή, ο πολιτισμός παρεξηγημένη λέξη, τα σκουπίδια αφού μας έπνιξαν και δηλώσαμε την αδυναμία μας να τα διαχειριστούμε, δρομολογήσαμε την μεταφορά τους έξω από το νησί και πανηγυρίζουμε γι αυτό. Το εργοστάσιο επεξεργασίες οδηγείται στις καλένδες. Παράλληλα ξεπουλήθηκε το αεροδρόμιο, ετοιμάζεται το λιμάνι και στο όνομα της ανάπτυξης καταστρέφουμε ξεπουλώντας και τσιμεντάροντας, μέρη φυσικού κάλους όπως ο “Ερημίτης”.
Όλα αυτά σε περίοδο κρίσης. Τα ίδια και χειρότερα από την εποχή του Σημίτειου εκσυγχρονισμού. Να σας θυμίσω ήταν τότε που διακηρύχθηκε το σπάσιμο των δεσμών με το παρελθόν της μίζερης Ελλάδας, σαν άλμα στο λαμπρό μέλλον των αγορών. “Το άλμα συντελέσθηκε πράγματι, πάνω από στάδια, εργολαβίες και ιερά δισκοπότηρα χρηματιστηρίου και ευρώ”, όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης, “όταν πέσαμε όμως δεν υπήρχε ούτε στρώμα ούτε χώμα. Υπήρχαν τα καρφιά της ματαίωσης.” Όταν έσπασε η φούσκα βυθιστήκαμε διαδοχικά στην κατάπληξη, την οργή, την αυτοϋποτίμηση, το φόβο, το μίσος.
Το χειρότερο!!! Θεωρούμε το ψέμα στην πολιτική σαν κάτι φυσιολογικό και δεν μας ενοχλεί. Η αλήθεια όμως όπως έχει γράψει ο Γκράμσι είναι επαναστατική “παραμένει προοδευτική, δραστική και ανατρεπτική. Αυτός ο κόσμος δυστυχώς προστατεύεται από το πέπλο των παραισθήσεων και των αυταπατών που μας γεννά το δήθεν δικαίωμα να βλέπουμε βιτρίνες μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου