Γεννηθήκαμε θλιμμένοι ή γίναμε; Είναι επόμενο. Σε μια κοινωνία στερημένη από αξίες. Σε μια κοινωνία που κάθεται πίσω από την κλειδαρότρυπα. Σε μια κοινωνία που έχει μετατραπεί σε κρεατομηχανή. Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από το τρίπτυχο “σπέρμα αίμα ψέμα”, αυτά τα φαινόμενα να εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα.
Δεν θα πάρω θέση πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δεν συμμετέχω σ΄ αυτό το ομαδικό μπανιστήρι, άρα δεν έχω και τίποτα συνταρακτικό να σας αποκαλύψω. Την λύπη μου προσπαθώ να εκφράσω για τα απανωτά πλήγματα που δέχεται ο πολιτισμός μας. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα που μας αμαυρώνουν, είναι και τα γύρω απ΄ αυτά, ο τρόπος που τα παρουσιάζουν, ο τρόπος που τα καταδικάζουν και ο τρόπος που τα υπερασπίζονται.
Η μπόχα έρχεται από παντού. Από την επικοινωνία , από την δικαιοσύνη, από την πολιτική. Ντροπή. Μια μεγάλη ντροπή.
Φεύγω… Ένα παλαιότερο κείμενο βάλσαμο. Τελικά ο μόνος τρόπος για να γλυτώσουμε από την δυσωδία είναι να συνομιλήσουμε με το μεγάλο, με όλα εκείνα που αντέχουν στον χρόνο, με εκείνες τις σταθερές που μας επαναφέρουν. Μόνο έτσι μπορούμε να αποφύγουμε την κλειδαρότρυπα.
Νοιώθω μικρός μπροστά στον απέναντι βράχο. Χιλιάδες χρόνια είναι εκεί και χιλιάδες θα παραμείνει. Αυτή η σταθερά διευκολύνει τη μικρή ζωή μας και κάνει λιγότερα επώδυνα τα πράγματα ακόμα και όσο αφορά το τέλος της ... είναι δύσκολο να φανταστώ το τέλος του βράχου, το τέλος της θάλασσας.
Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτή η ανάγκη για τη φύση. Ίσως επειδή η φύση αλλάζει τα μεγέθη και με ηρεμεί.
«Τα μόνα πράγματα που αντέχουν στον χρόνο είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ», ισχυρίζεται στις «Αιωνιότητες» ο Μπόρχες , αλλ’ όμως αντέχουν και στο χρόνο, όσα δεν πουλήθηκαν και δεν αγοράστηκαν ποτέ: ο ουρανός, η θάλασσα, το φεγγάρι, ο ήλιος, ο έρωτας, το ποίημα, η επίγνωση, η ελπίδα, η μοναξιά, η ζωή. Ναι η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου