Ημέρα του συμβασιούχου , όπως λέμε ημέρα του εκσυγχρονισμού

Την ίδια εποχή πέρυσι για την ακρίβεια 8 Ιουλίου η στήλη αυθαιρετώντας, πρότεινε να καθιερωθεί η ημέρα του συμβασιούχου. «Εις μνήμην του αγνώστου συμβασιούχου» ήταν ο τίτλος. Επειδή το θέμα είναι επίκαιρο με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι κερκυραίοι συμβασιούχοι, θα επαναλάβουμε τα περσινά, σε μια προσπάθεια να θεσμοθετηθεί και επίσημα αυτή η ημέρα, ώστε να μάθουν και οι επόμενες γενιές τα βάσανα μιας μεγάλης μερίδας εργαζόμενων που σε περίοδο δημοκρατίας, υπάρξανε όμηροι της εξουσίας.
Εντάξει αυθαιρετώ αλλά πως θα μάθουν οι επόμενες γενιές γι’ αυτήν την χιλιοβασανισμένη ομάδα της χώρας μας; Αξίζει νομίζω να καθιερώσουμε μια μέρα προς τιμήν τους, εδώ για ασήμαντα πράγματα, η εξουσία φοράει τα μαύρα κουστουμιά της και εκφωνεί λογύδρια, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Ας γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου μπροστά, πολύ μπροστά, γιατί δεν βλέπω να ξεμπλέκουμε σύντομα. Μπροστά στο άγαλμα του άγνωστου συμβασιούχου, μας έρχονται μνήμες από εκείνη τη σκοτεινή εποχή που τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, κρατούσαν ομήρους χιλιάδες εργαζόμενους. Οι τύπος της εποχής έγραφε:
«Μόλις 32.000 θεωρούνται ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μονιμοποιήθηκαν. Και οι υπόλοιποι; Με μια “κατ’ εντολή” απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δεν θα πάρουν ούτε καν τα δεδουλευμένα. Η δε “νέα διακυβέρνηση”, δια του Προκόπη Παυλόπουλου, παραπέμπει το θέμα στους δημάρχους να αποφασίσουν!»
…………………………………………………………………………………………..
«Η απόφαση αυτή του Ελεγκτικού Συνεδρίου βγήκε αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Όμως, για δεύτερη φορά μέσα σε 2,5 χρόνια, πάνω από 200.000 ψηφοφόροι (χωρίς να συνυπολογίζουμε και τα μέλη των οικογενειών τους) κρατήθηκαν όμηροι προεκλογικών υποσχέσεων και ρουσφετιών. Και τώρα, τους συμβασιούχους που έπεσαν δεύτερη φορά στην παγίδα, η κυβέρνηση τους στέλνει από πάνω και το λογαριασμό! Το ίδιο κάνει και στους νέους συμβασιούχους δικής της παραγωγής, στους οποίους έταξαν διάφορα οι φερέλπιδες υποψήφιοι της ΝΔ. Κατά τα άλλα είχαμε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού…»
…………………………………………………………………………………………..«Κάποιοι έξυπνοι στη «νέα διακυβέρνηση», βοηθούμενοι από τη χλιαρή αντιπολίτευση, ετοιμάζουν σιγά σιγά το προκλητικό σενάριο να οδηγήσουν για δεύτερη φορά χιλιάδες ψηφοφόρους στις κάλπες με τη θηλιά στο λαιμό (συμβασιούχους, συνταξιούχους, τρίτεκνους και άλλους “μη προνομιούχους). Και εκμεταλλευόμενοι την ανασφάλεια των πολιτών να κατεβάσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε νέα χαμηλά επίπεδα. Επειδή θυμούνται το παλιό ρητό “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία” και αντιλαμβάνονται ότι αυτή η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων θα καθορίσει μάλλον και πάλι το εκλογικό αποτέλεσμα. Μέχρι στιγμής όμως οι στιβαρές προεκλογικές υποσχέσεις του σημερινού πρωθυπουργού μεταλλάχτηκαν σε φλου υποσχέσεις σε βάθος οκταετίας κα παροχές σε άτοκες δόσεις».
…………………………………………………………………………………………..«Η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται δέσμια του παρελθόντος της για μια ακόμη φορά. Έτσι είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όταν έχεις κάνει κι εσύ τις “ματζακουνιές” σου όταν ήσουν κυβέρνηση, όταν εσύ ο ίδιος από τη μια φτιάχνεις το ΑΣΕΠ και από την άλλη “παράγεις” νέες “οικονομικές μειονότητες” και εργαζόμενους δεύτερης κατηγορίας (λέγε με συμβασιούχο!) έτσι ώστε να εξυπηρετήσεις τους τοπικούς παραγοντίσκους και τις αδιέξοδες μικροπολιτικές και όταν, παρόλα αυτά τα καταπληκτικά, χάνεις και τις εκλογές, ε! τότε δύσκολα μπορείς να αρθρώσεις αντίλογο χωρίς αυτοκριτική».
…………………………………………………………………………………………..
«Μπορούν να κάτσουν όλοι έστω μια φορά γύρω από ένα τραπέζι και να αποφασίσουν και να σχεδιάσουν ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα σε όλες τις βαθμίδες; Μικρό ή μεγάλο δική τους δουλειά …αλλά, παρακαλώ, ένα δημόσιο τομέα αποτελεσματικό. Μπορούν να αποφασίσουν να κόψουν την αλυσίδα που δένει την μπάλα της κομματικής σκοπιμότητας στα ποδάρια του κρατικού μηχανισμού Για να αρχίσουν κάποια μέρα το μέλλον αυτού του τόπου να το καθορίζουν οι πολίτες και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις κι όχι οι ομαδούλες και οι συντεχνίες;»
…………………………………………………………………………………………Εις μνήμην των ηρώων συμβασιούχων, θα μάθουμε κι’ αλλά από εκείνη την ζοφερή πολιτική περίοδο της Ελλάδας που κυριαρχούσε το ψέμα και η παροχολογία.