Όλα στο φως και έγινε σκοτάδι

Ότι έγινε, έγινε σε λίγες ώρες θα κάνουμε αυτό που έχουμε εθιστεί να κάνουμε. Για τελευταίο κείμενο με κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία, διάλεξα ένα παλαιότερο προφητικό. Ο πόλεμος συνεχίζεται πέφτουν κορμιά. Όλα αυτά που περιέγραφα χθες, η άγια απάθεια τα κάνει σημαντικά. Αυτό είναι που με ανησυχεί. «Όλα στο φως» διακήρυξε ο Σημίτης και έγινε σκοτάδι. Κάτι ήξεραν οι εγκέφαλοι για να μας βάλουν στην γωνία, καθιστώντας μας απαθείς στην θέα των εγκλημάτων το κείμενο της τελευταίας σελίδας αριστερά του συμπατριώτης μας Ευγένιου Αρανίτση φωτίζει πραγματικά.
«Αν μη τι άλλο, ο ραγδαίος πολλαπλασιασμός των πολιτικών σκανδάλων έχει σαν ευεργετική συνέπεια την ατιμωρησία. Απαξ και εξοικειωθήκαμε με την ιδέα ότι κανείς δεν πρόκειται να θεωρηθεί ένοχος, ανεξαρτήτως του πόσο διαπεραστικό είναι το φως που πέφτει πάνω στο έγκλημα, η επιδημική διάδοση της βεβαιότητας πως οι πάντες πλουτίζουν παράνομα αθωώνει ακριβώς τους πάντες: όλοι ίσον κανένας, και δεν υπάρχει ο δικαστής που θα ήξερε με ποιον ν' αρχίσει. Καθεαυτός, ο θόρυβος από την κατεδάφιση της εμπιστοσύνης αποδεικνύεται σωτήριος και το α λα Σημίτη «Όλα στο φως» των εγκεφάλων της Ν.Δ. μοιάζει με μιαν ευχή 100% ρεαλιστική, εφόσον όλα στο φως σημαίνει απλώς πιστοποίηση του ότι όλοι είναι ένοχοι ή συνένοχοι και ότι, άρα, κανένας δεν θα προτιμηθεί ως κατηγορούμενος.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ συνηγορεί. Την εποχή του σκανδάλου των ομολόγων, οι σπασμωδικές κινήσεις στους κόλπους της Ν.Δ. πρόδιδαν την απονενοημένη ελπίδα εντοπισμού κάποιων εξιλαστήριων θυμάτων, που θα έκαναν τις μελοδραματικές τους δηλώσεις καθ' οδόν προς τις φυλακές. Για ορισμένο διάστημα, αυτή η προοπτική εγγυήθηκε την ενδεχόμενη υποχώρηση της κυβέρνησης στην τελευταία γραμμή άμυνας, απέναντι στις εκκωφαντικές διαμαρτυρίες του Τύπου και στην έκδηλη δυσφορία της δεξιάς εκλογικής πελατείας. Τελικά, από τον έναν αντιπερισπασμό στον άλλο, οδηγηθήκαμε στην επί σκηνής επανεμφάνιση του Θ. Τσουκάτου και ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα έδειχνε ότι οι δύο παρατάξεις θα κήρυτταν την έναρξη φρενήρους πολεμικής αποκαλύψεων σε τηλεοπτικό χρόνο, με τυφλές εκατέρωθεν ομοβροντίες. Σύντομα, οι αντίπαλοι φοβήθηκαν ότι από μια τέτοια κούρσα δεν θα έβγαινε ζωντανός κανείς. Βγήκαν και οι δύο - τραυματίες αλλά ζωντανοί.


Σ' ΑΥΤΟ το σημείο έλαβε χώρα, πιστεύω, μια αμφιταλάντευση του δικομματικού πολιτικού συστήματος στο χείλος της αναποφασιστικότητας: αφενός θα ήταν ίσως εφικτό να δρομολογηθεί η προσποίηση μιας μερικής έστω εξυγίανσης για τα μάτια του κόσμου• αφετέρου θα μπορούσε να προκληθεί ένα εφέ γενικής ενοχοποίησης, επομένως και αμνήστευσης, καθώς η πλημμυρίδα των ενδείξεων θα ανέβαινε αβίαστα στην επιφάνεια με τη βοήθεια του μηχανισμού τηλεοπτικής επεξεργασίας λυμάτων. Το σύστημα έμεινε για μια στιγμή μετέωρο και κατόπιν ενέδωσε στη γοητεία της δεύτερης λύσης, που είχε και το ολέθριο πλεονέκτημα να αφήνει το πολιτικό πρόβλημα άθικτο.
ΕΤΣΙ εξηγείται εξάλλου η αντιστροφή στο προβάδισμα: αφού είναι όλοι ίδιοι, σκέφτεται το κοινό των δημοσκοπήσεων, ας διαλέξουμε τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ - και με το δίκιο του".