Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»
Περί έρωτος ο λόγος και δημοσιεύω παρακάτω με την άδεια, που μου έχει παραχωρήσει για μια ζωή, χωρίς να χρειάζεται ανανέωση, ακόμα και με την δυνατότητα παραχάραξης, την πρόταση για ανάγνωση της παντοτινής μου φίλης Άλεφ
«Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαι στεγνός. Θέλω να επιβάλω σιωπή στην καρδιά μου, που νομίζει ότι έχει πολλά να πει. Τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό, εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μιαν αλήθεια».
Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, όταν το 1818 ο νεαρός Σταντάλ βίωνε την απόρριψη από λάθος του, θα αισθανόταν τόσο μα τόσο δυστυχισμένος! Όσο ευτυχισμένοι αισθανόμαστε σήμερα εμείς, διαβάζοντας τις συνέπειες εκείνου του ανολοκλήρωτου, αποτυχημένου και δυστυχισμένου έρωτα.
Και όμως, όταν γνώρισε την Ματίλντε, όλα έδειχναν ότι η Ματίλντε είχε συγκινηθεί, σχεδόν ανταποκρινόταν. Αλλά ο άτυχος (;) Σταντάλ, παρασυρμένος από το πάθος του, επιδεικνύει μια αδέξια και ασυνάρτητη συμπεριφορά και πάει η Ματίλντε!
Η απόρριψη αυτή, ευτυχώς, για μας θα αποβεί… δημιουργική, εφόσον ο απελπισμένος Σταντάλ αναζητά την ανολοκλήρωτη αγάπη του στο χαρτί και μάλιστα συλλαμβάνοντας στις 29 Δεκεμβρίου 1819 και μια «μεγαλοφυή» ιδέα: να καταπνίξει το προσωπικό μέσα στο απρόσωπο και να μιλήσει για το άτυχο πάθος του μέσα από γενικές σκέψεις κι απόψεις!
Κάπως έτσι γράφτηκε λοιπόν το «Περί έρωτος», το οποίον δεν είναι παρά μια εξομολόγηση αλλά η κεντρική ιδέα του και το βάσανο, αφορά τους πάντες...»
1 σχόλιο:
O Γιουνγκ έχει πει ότι, όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι, μεταβάλλονται και οι δυο, οπότε, ελεύθερα! Γύρευε τί δικό σου έχω και κουβαλώ και τί δικό μου εσύ νομίζοντας ό,τι είναι δικό σου ή δικό μου! Τα άλλα θέματα τώρα: μα το ερωτικό παιχνίδι είναι ακρότητα (το πάθος, για ν' ακριβολογώ) και οι πάσης φύσεως σχέσεις των ανθρώπων, σκάκι' πώς το λένε, τανγκό για δύο (να χορέψεις με την... καρέκλα γίνεται? δεν γίνεται!) Κι αυτό το "παντοτινή" με σκλαβώνει!Αλλά "ασφάλεια" και "μάνταλα"... (παρ' ό,τι έξοχη αλλά έξοχη η φωτο) μπα! Καταδικασμένοι (και ευτυχώς) να ισορροπούμε στο χάος! Μόνη ασφάλεια στις σχέσεις, ο χρόνος. Κοίτα να δεις που όλοι τον φοβούνται και τον λατρεύω εγώ!
Αυτά και φιλιά σε όλους σας! (και καφέ και θεικό παγωτό στο Ζήσιμο, ε ναι! και το νερομπλούμ του που το αποκαλεί εσπρέσο ακόμα μ' αρέσει!) Κι ας μη στο κρύψω, χαίρομαι απίστευτα που εσύ ειδικά αντιστέκεσαι στο παρα- πέντε- προεκλογικά, με Σταντάλ και "περί έρωτος" και άλλων δαιμονίων! Καλά μεγαλώνουμε, φαντάζεσαι να είμαστε ακόμα εκεί κολλημένοι στα επαναστατικά παλιά? Σαν ξεμωραμένοι ενήλικες που παίζουνε τους... μπάμ τους κλέφτες! (το έχω κάνει κι αυτό!) (τι δεν θα κάνουμε σε τούτη δω τη ζωή, Παναγίτσα μου?)
Δημοσίευση σχολίου