« Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες! Και τις πορτοκαλιές τουλίπες να τις γράψεις, τώρα είναι η ώρα. Τα πάντα γίνονται όταν πρέπει και το ξέρεις, εξάλλου από τους δυο μας ήσουν απ' την αρχή πιο ψύχραιμος, πιο σοφός, πιο υπομονετικός, με μία ποίηση ζωής δυστυχώς που αγνοούσα (τώρα την μαθαίνω). Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνουμε τα αντίθετα εμείς οι δυο, να μάθω τα γήινα αλλά τόσο ποιητικά που αγνόησα κι εσύ να περπατήσεις τον δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες. (Στην τραπεζαρία, να ξέρεις, έχω κόκκινες, ναι;) Και ναι, η διαδρομή έχει σημασία και είμαστε στο πιο καλό σημείο.
(και κάτι... προλαβαίνουμε - εσύ πολλά και βιάσου - και κάτι καταλαβαίνουμε).
ΥΓ. Ξεκίνα λοιπόν! Τι περιμένεις; Γράφε! Εδώ είμαι να διαβάζω! (κι εσύ θα μου στέλνεις συνταγές να μάθω επιτέλους κάνα φαγάκι της προκοπής! Ξέρεις, ξαφνικά μου την έχει δώσει! Και θέλω να φυτεύω, να ζυμώνω, να κάνω μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού! Κι αυτά τα υπέροχα... μαύρα μακαρόνια! Εύκολα είναι, δεν είναι; Για πες!)
Το παραπάνω σχόλιο από την Άλεφ στο τελευταίο κείμενο της στήλης. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να την απογοητεύσω, ένα είναι βέβαιο: ούτε αυτή θα κάνει τα γήινα, ούτε εγώ θα γράψω «το δρόμο με τις πορτοκαλιέ
1 σχόλιο:
Ποτέ μη λες ποτέ, εξάλλου, παρά τις διαφορές μας, αγαπάμε τα ίδια. Ισως και να 'ρθε η ώρα μας για "τη ζωή που δεν έζησα". Εντάξει, για κάποια πράγματα σίγουρα είναι αργά (αλλ' ό,τι κάναμε όταν τα κάναμε, ας μη το ξεχνάμε ήτο επιλογές μας). Δηλαδή, παιδάκι δεν θ' αποκτήσω, όμως λατρεύω την βαφτιστήρα μου την Νεφέλη και των φίλων μου τα παιδιά που θεωρώ παιδιά μου. Κι ο Λαμπεντούζα τον "Γατόπαρδο" μόνο έγραψε, αλλά ποιος ξέχασε ποτέ τον "Γατόπαρδο", μου λες? Κι αυτό στα... εξήντα! Αρα... Ασε που μια χαρά τα συνδιάζουμε μια ζωή, εσύ δηλαδή διότι εγώ τώρα με έχει πιάσει για το "κανονικό" και "το γήινο" και το αληθινό, μια τρέλα. Και θέλω βοήθεια, ναι? Νομίζω ότι για όλα τα θέλω μας πια ήρθε η ώρα!
Φιλιά και σκέψου τα (συνετά είναι, καμία σχέση με τις παλιές μου τρέλες!)
Δημοσίευση σχολίου