Δεν είναι εύκολα

Όλα τα τελευταία κείμενα αυτής εδώ της στήλης, που προκαλούν ερωτηματικά στους αναγνώστες, τους κοντινούς, είναι αποτέλεσμα έντονων υπογείων διεργασιών. Είναι η αντιγραφή μιας λάβας, που καιρό τώρα προσπαθεί να ξεχυθεί για να φτιάξει Πομπηίες. Αυτό προσπαθώ να εκμεταλλευτώ, όσο μπορώ να την κρατήσω στα μύχια της ψυχής μου, γιατί φοβάμαι όταν βρει το δρόμο προς τον κρατήρα δεν θα υπάρχουν ούτε μέρες ούτε ώρες για προβληματισμούς, η σταχτή θα τα σκεπάσει όλα.
« Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες! Και τις πορτοκαλιές τουλίπες να τις γράψεις, τώρα είναι η ώρα. Τα πάντα γίνονται όταν πρέπει και το ξέρεις, εξάλλου από τους δυο μας ήσουν απ' την αρχή πιο ψύχραιμος, πιο σοφός, πιο υπομονετικός, με μία ποίηση ζωής δυστυχώς που αγνοούσα (τώρα την μαθαίνω). Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνουμε τα αντίθετα εμείς οι δυο, να μάθω τα γήινα αλλά τόσο ποιητικά που αγνόησα κι εσύ να περπατήσεις τον δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες. (Στην τραπεζαρία, να ξέρεις, έχω κόκκινες, ναι;) Και ναι, η διαδρομή έχει σημασία και είμαστε στο πιο καλό σημείο.

(και κάτι... προλαβαίνουμε - εσύ πολλά και βιάσου - και κάτι καταλαβαίνουμε).
ΥΓ. Ξεκίνα λοιπόν! Τι περιμένεις; Γράφε! Εδώ είμαι να διαβάζω! (κι εσύ θα μου στέλνεις συνταγές να μάθω επιτέλους κάνα φαγάκι της προκοπής! Ξέρεις, ξαφνικά μου την έχει δώσει! Και θέλω να φυτεύω, να ζυμώνω, να κάνω μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού! Κι αυτά τα υπέροχα... μαύρα μακαρόνια! Εύκολα είναι, δεν είναι; Για πες!)
Το παραπάνω σχόλιο από την Άλεφ στο τελευταίο κείμενο της στήλης. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να την απογοητεύσω, ένα είναι βέβαιο: ούτε αυτή θα κάνει τα γήινα, ούτε εγώ θα γράψω «το δρόμο με τις πορτοκαλιέ