Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια, για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής|», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.
Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ’22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ο,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπο έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.
4 σχόλια:
Αλήθεια απ'την ανάποδη το λέω εγώ. Ένα δελτίο ειδήσεων του Άλτερ ή του Μέγκα να παρακολουθήσει κανείς "απ'την ανάποδη" και θα βρει τη βάση του κάθε προβληματισμού, απ'την οποία προκύπτει η αλήθεια. Σήμερα προωθείται η οργή και η αγανάκτηση για την μαφία των φορτηγών, αύριο άλλος κλάδος που θα σηκώσει μπαιράκι. Στόχος τους η διάσπαση της όποιας κοινωνικής συνοχής. Οι 300 δεν θα "πειράξουν" τους δημοσιογράφους και οι δημοσιογράφοι δεν θα στρέψουν την δικαιολογημένη οργή προς την μαφία των 300..
Δημοσιογράφοι, οι τέλειοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι! Και γενικώς ανήθικοι και ψεύτες, εκπρόσωποι της διαφθοράς! Σε τοπικό επίπεδο, χτες παρακολούθησα μια βραδυνή, πολιτική εκπομπή στο Τηλεκέρκυρα. Ένας καταξιωμένος-ΚΑΙ κατά τα λεγόμενά του-συμπολίτης μας προθυμοποιήθηκε να στηρίξει την υποψηφιότητα μιας φίλης του. Ανθρώπινο, δε λέω. Αν ήταν και λιγότερο υποκειμενικό, ίσως και να έπιανε τόπο. Δεξιά κι αριστερά του δύο δημοσιογράφοι-που ο Θεός να τους κάνει..-γιατί οι στοές και οι διαπλεκόμενοι απέτυχαν.
Βάλανε τον καταξιωμένο στο κέντρο, που πάσχιζε να μιλήσει ανάμεσα στο κίτρινο της δημοσιογραφικής βλακείας και στο χτυπητό κίτρινο της δημοσιογραφικής βρωμιάς. Η κίτρινη απόχρωση της βλακείας έχανε το θέμα, η κίτρινη απόχρωση της βρωμιάς περνούσε σε άλλο άσχετο θέμα, που έπρεπε να εξαργύρωθει κι ο καταξιωμένος με το χλωμό κίτρινο της απορίας και της ντροπής προσπαθούσε να συγκρατηθεί στη θέση του και στην υποστηρικτική του διάθεση..
Μέσα σε τόση κιτρινίλα εξατμίστηκε η ποιότητα. Και δεν εννοώ μόνο την ποιότητα της "εικόνας".
Αναρωτιέμαι, αν έστω κι ένα από τα σκαλοπάτια, που πρέπει να ανεβει κανείς στον δρόμο για την επιτυχία, περιλαμβάνει την αναγνώριση του ήθους του από τον πιό ανήθικο τοπικό κι εμετικό κίτρινο, τότε γιατί να αποκρύπτουν την αλήθεια κι όχι το ψέμα;!;!;!
Δημοσίευση σχολίου