Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα.
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει. Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας. Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείτε, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...
Έχουν μαζευτεί πολλά, όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου