Αυτοί οι δύο δρόμοι που διχάζουν, εξασφαλίζουν το απαραίτητο χρόνο σε όλους αυτούς που κάνουν σήμερα παιγνίδι. Όχι της Αρετής και της Κακίας, της πουτάνας της ευκολίας και της άμυνας, για επίθεση δεν μπορεί να γίνεται λόγος.
Το λάθος είναι ότι δεν έχουμε αποκλείσει την πρώτη διαδρομή. Μεγάλα διαστήματα της ζωής μας, περπατάμε στην ανιαρή διαδρομή, μέχρι κάποιος δυνατός κρότος να μας ξυπνήσει και να βλαστημήσουμε. Ε! φτάνει πια, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε άλλο να παίζουν με τη ζωή μας. Το κακό είναι, ότι στα πρώτα κιόλας βήματα, ο θυμός εξατμίζεται και επιστρέφουμε στη διαδρομή της ευκολίας.
Παρατηρώντας χθες την αγωνία ενός νέου, για τα σημερινά αδιέξοδα, γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στην γενική με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν» πέρασαν αρκετά χρόνια για να στραφώ στο εαυτό μου, και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο αλλά να μην με αλλάξει εκείνος.
«Κι αν ο κόσμος πήγε πάσο, εγώ συνεχίζω να ποντάρω, ό,τι έχω και κυρίως ό,τι δεν έχω: δηλαδή την υπομονή, την ψυχραιμία, το θάρρος, την πίστη σε μικρούς θεούς – αξίες που καμία κοινωνία στους αιώνες των αιώνων δεν εξάλειψε».
Κι αν το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες για να χωρέσει κάπου το σαρκίο του, δεν είναι το πάσο του κόσμου που με πείραξε, είναι για να ασκούμε πρώτα εγώ και πέντε άλλοι στην αμυντική τακτική που επιλέξαμε ως σύστημα επιβίωσης του μυαλού μας.
Αισθάνομαι πως αν δεν ανακεφαλαιώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η Όσια απάθεια. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί; Εργαζόμενοι, που κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν απολύονται. Τι άλλο περιμένουμε για να βγούμε στους δρόμους απέναντι σε ένα άδικο κράτος, που σφίγγει ακόμα περισσότερο το σκοινί στην ήδη απαγχονισμένη περιφέρεια; Σε ένα κράτος που εξαντλεί όλη την αυστηρότητα του στους αδύνατους και όλη την παθητικότητα του στους δυνατούς. Σε ένα κράτος που έχει το δικαίωμα να χρωστά και απειλεί με κάθε μέσο όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι.
Ανακεφαλαιώνω κάθε τόσο γιατί η απάθεια είναι κολλητική. Τα ξαναγράφω για να τα διαβάζω, φωναχτά, για να πετάγομαι εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θέλει να με πάρει ο ύπνος.
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...
-
Το έγραψα πέρυσι «κατόπιν εορτής», το θυμίζω σήμερα λίγες μέρες πριν το Πάσχα, χωρίς να έχω την ψευδαίσθηση, ότι θα αλλάξει κάτι. Τ...
-
Όταν το 2007 η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας, με την σφραγίδα της UNESCO εντασσόταν στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, υ...
-
Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμ ό ς του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες. Η συνέχιση του αποκλεισμού από το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου