Μια μουτζούρα

Το μέγεθος της καταστροφής ήταν αδύνατο να αποτυπωθεί στις λίγες λέξεις του χθεσινού κειμένου, ίσως μια φωτογραφία από το κτήριο της «Παλλάδας» της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, να αποτυπώσει, χωρίς σχόλια, την εικόνα των ερειπίων. Κατακερματισμένο, πλέον, πολύχρωμο από τις αλλαγές χρήσης, αλλού ανακαινισμένο, αλλού ερειπωμένο, αποτελεί σήμα κατατεθέν για ένα κόμμα, που κυριάρχησε και ακόμα κυριαρχεί, οδηγώντας την Κέρκυρα στον μαρασμό.
Το «ξεκατίνιασμα» των στελεχών του, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Μαγική εικόνα.
Εύλογα θα ρωτήσουν οι αναγνώστες. Θα τα έκανε καλλίτερα η Ν. Δ; Να διευκρινίσω: όταν γράφω για το ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνω και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ εδώ και πολλά χρόνια έχει προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, είναι η μικρότερη μπάμπουσκα που αν ανοίξουμε το καπάκι θα την βρούμε από κάτω,
Εύλογα κάποιοι που πίστεψαν, αγωνίστηκαν και ονειρεύτηκαν καλλίτερες μέρες, να έχουν αντιρρήσεις με την ισοπεδωτική και υπερβολική χροιά των παραπάνω. Είναι γιατί δεν ξέρω να ζωγραφίσω μια μουτζούρα και τέλος πάντων για τον κανόνα ο λόγος.
Νομίζω ότι τα περιθώρια της ανακύκλωσης έχουν εξαντληθεί, το χωράφι κάηκε ούτε αγκάθια δεν φυτρώνουν πια. Δυστυχώς αυτό το μεσοδιάστημα, από το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου στην επόμενη μέρα δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη θα είναι η νύχτα. Υπομονή.

Αυτοί που μιλάνε σήμερα για ανασυγκρότηση είναι βαθιά νυχτωμένοι. Θυμάμαι κάποιους, στρογγυλοκαθισμένους πριν λίγα χρόνια στην βολική καρέκλα της εξουσίας. Τότε δεν είχε ανάγκη το κίνημα από ανασυγκρότηση, προείχε η ανασυγκρότηση της περιουσίας των συντρόφων.
Για το Πάγκαλο γράφει όλη η Ελλάδα, εγώ θα περιοριστώ στα χωρικά μας ύδατα. Άλλωστε η Κέρκυρα έχει όλες τις προϋπόθεσες να μπει πρώτη στο χορό. Η καλπάζουσα σχιζοφρένια, που παρακολουθούμε αυτά τα χρόνια δεν έχει περιθώρια για επιδείνωση. Ας ελπίσουμε η ραδιοφωνική κατάρα που έχω ξανακάνει απ’ αυτήν εδώ τη στήλη να τους πιάσει, να ησυχάσουνε και αυτοί και μαζί με αυτούς και ο τόπος
«Το μόνο χάσιμο που υπολήπτομαι και με τρομάζει είναι να χαθεί κανείς μέσα στον εγκέφαλο του. Να βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες κι εκατοντάδες είδωλα που όλα θα λένε την ίδια ιστορία, αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα. Οι ματαιωμένοι διάλογοι να γίνουν σκοινί από λέξεις στο λαιμό σας, η χρόνια σιωπή να εκραγεί, να σκάσει το δέρμα να ανοίξουν τα χέρια, τα πόδια σε πληγές από το ανείπωτο. Η ιατρική έχει τις μεθόδους και τις ορολογίες της γι’ αυτές τις καταστάσεις. Εμείς το λέμε απόσυρση. Και κοιτάμε ποια μάρκα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για να πάρουμε καινούργιο. Σαρκίο…»