Η Κέρκυρα του Αγώνα

Θυμάστε εκείνη τη σειρά των κειμένων για την « άλλη Κέρκυρα»; Αυτή η Κέρκυρα ήταν χθες το βράδυ στο Παλαιό Φρούριο. Η Κέρκυρα του αγώνα. Η Κέρκυρα που αντιδρά, που αναγκάζει την εξουσία να φυγαδεύεται δια θαλάσσης. Που δείχνει την φαντασία της στις διεκδικήσεις. Που δείχνει το θυμό και την αποφασιστικότητα της. Που δείχνει να πρωτοστατεί σ’ αυτόν τον αγώνα των αγανακτισμένων πολιτών. Αυτή η Κέρκυρα δίνει ραντεβού κάθε βράδυ στην Πλατεία Δημαρχείου, κρατώντας αναμμένη τη φλόγα της διεκδίκησης και της ελπίδας.
Οι νέοι του νησιού μας το έχουν αποδείξει και στο παρελθόν με τις καταλήψεις των λυκείων, με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρεώσει να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη.
Άναψε η σπίθα και στο νησί μας. Οι διαδηλώσεις παίρνουν τη μορφή εξέγερσης, υπάρχει πολύς θυμός για όσα γίνονται τελευταία. Υπάρχει πολύς θυμός γι’ αυτούς που κυβερνάνε, όπως κυβερνάνε αυτή τη χώρα.
Όσο η βία θα κρύβεται κάτω από τον μανδύα της νομιμότητας, οι νέοι γιατί μόνο νέοι μπορούν, θα απονέμουν τη δική τους δικαιοσύνη. Ορθά ο Ρούσος Βρανάς αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε ένα παλαιότερο κείμενο του στα ΝΕΑ:

«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η Αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η Δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.
Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».
Και η Κέρκυρα χθες απένειμε δικαιοσύνη. Η άλλη Κέρκυρα που δεν χρειάζεται να μνημονεύει τους Βενετούς τους Γάλλους και τους Άγγλους, για να πουλήσει μούρη. Η άλλη Κέρκυρα που δεν εφησυχάσει αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. Πίσω από τις φιέστες, πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.