Μέσα σ’ αυτό το πρωτόγνωρο περιβάλλον, με κατακτήσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται, με την ανεργία να καλπάζει, με τους περισσότερους έλληνες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και τη χώρα ολόκληρη να ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ύφεση, η αντίδραση γίνεται για την τιμή των όπλων.
Οι εργαζόμενοι σαστισμένοι, μπροστά σ’ αυτήν τη ισοπέδωση, μη έχοντας άλλα όπλα, αντιδρούν με λογικές προ μνημονίου. Αντιδρούσαν χθες απέναντι σε μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, που παρέδωσε τη χώρα στους δανειστές της και σήμερα σε μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, που έχει αναλάβει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της προηγούμενης.
Σε παλαιότερες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι σχεδόν πάντα έκαναν ένα βήμα μπροστά, πετύχαιναν μικρές νίκες, κέρδιζαν ψιχία και δύσκολα, αλλά κέρδιζαν.
Σήμερα η επόμενη απεργία, τους βρίσκει σε χειρότερες θέσεις από την προηγούμενη, σε κάθε απεργία μετρούν απώλειες, μετρούν ήττες.
Οι απεργίες γίνονται εθιμοτυπικά, αφού δεν υπάρχει κυβέρνηση να διαμαρτυρηθούν, ο εχθρός είναι αόρατος και ακούει στο όνομα «αγορές». Άντε τώρα να κάνεις απεργία εναντίον των αγορών και των προστάτιδων δυνάμεων και αυτές να σε ακούσουν.
Δεν σας λέω τίποτα καινούργιο, αλλά ακούγοντας σήμερα το δελτίο απεργιών, που είναι γεμάτο από κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων εργαζομένων, σκέφτηκα, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτή η ανώφελη προσπάθεια, όχι να σταματήσει η προσπάθεια αντίστασης, να σταματήσουν αυτές οι νεροπιστολιές, στο αέρα, κυριολεκτικά στον αέρα.
Τώρα θα με ρωτήσετε και τι άλλο μας απομένει. Δεν ξέρω κάτι πιο δραστικό, κάτι πιο ενοχλητικό, κάτι που θα τους γρατσουνίσει.
Να βγούμε στους δρόμους, στις πλατείες και εκεί να μείνουμε.
Εδώ που φτάσαμε, δεν μπορεί να εκφράζουμε την λύπη μας, αλλά την οργή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου