Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει, θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο φόνος του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, από σφαίρα του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια άλλη μια σπίθα που έκαψε την Αθήνα. Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος.
Σήμερα ακόμα πιο οργισμένος, εντελώς χαμένος, μια σπίθα είναι αρκετή.
για να δικαιωθεί ο Νίκος Καρούζος - από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...
Μια σπίθα είναι αρκετή, για αυτούς που δεν έχουν να φοβηθούνε τίποτα.
1 σχόλιο:
Η τον Σολωμο Σολωμου, το ελικοπτερο στα Ιμια, τους νεκρους μπατσους απο τους ληστες καλασνικοφ, δεκαδες αναφορες, την γενικοτερη απαθεια στην αξια της ζωης ενος ανθρωπου, απαθεια στην αξιοπρεπεια ακομα και στα ζωα-πλανητη-φυση, συνανθρωπος, αξιες.
Οπως η Σεληνη κρυβει τον Ηλιο (φως), ετσι μια εσωτερικη σεληνη προσπαθει ματαια να 'ενοχλησει' το Μεσα Φως.
Ομως τι βλεπουμε στην ανθρωποτητα, στο σημειο που διαμορφωθηκε ο κοσμος μας;..
Παλαι ποτε Δοξες του Φωτος.
Δημοσίευση σχολίου