Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει την συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Αυτές τις μέρες, είναι αλήθεια, δύσκολα μου βγαίνουν οι λέξεις. Ακόμα και τα παραμύθια ημιτελή τα παρατάω.
Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί, οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις, οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος.
Ένα μόνιμο άγχος που μετατρέπεται σε αγωνία και φόβο για το μέλλον. Ένα άγχος που μετατρέπεται σε απόγνωση και απελπισία. Ο Δεκέμβρης του 2011, βρίσκει το Λαό απελπισμένο να βλέπει τις διεξόδους να λιγοστεύουν, να συνειδητοποιεί ότι η κρίση ήρθε για να μείνει και αυτό είναι χειρότερο από τον πόλεμο.
Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες. Σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε, και όσο αυτοί επιχειρούν να αφαιρέσουνε ζωή, εμείς θα ζήσουμε σε μια φωτιά, σ’ ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού. Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα.
Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.
1 σχόλιο:
Μάκη, σε ψάχνω! Το τλφ δεν ισχύει, πάρε με οπωσδήποτε, σ' έχω επιθυμήσει κι έχω στερητικά! Βλέπω... κάτι ψήνεται Κερκυρούλα όμορφη, παρουσιάσαμε το Τάγμα της ελπίδας του Παργινού, είμαι... ορφανό εκ πατρός, πάρε τηλέφωνο, Οπωσδήποτε, άντε! Φιλιά, μοθ λείπεις λέμε!
Δημοσίευση σχολίου