Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά.
Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου.
Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα κινούνται με σκοπιμότητα που δεν έχει καμία διάθεση να υπηρετήσει αξίες, να δώσει, ένα χέρι βοήθειας δηλαδή. Να κρατάει το λόγο που λέγαμε παλιά, να κεράσει ένα ποτήρι κρασί από καρδιάς
Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.
Ατομισμός κατ’ ομάδα μικρή η μεγάλη
Ανώνυμες ομόρρυθμες ετερώνυμες περιορισμένης ευθύνης και ατομικές εταιρείες με μαύρα βιβλία.
Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη μας. Αυτό που τονώνει τον κομπλεξισμό μας και ικανοποιεί το «εγώ» μας. Γιατί τι άλλο από ένα τεράστιο ΕΓΩ είναι αυτός ο τόπος. Ένα εγώ που τα σκεπάζει όλα, ακόμα και κει που φαίνεται ότι ενεργούμε για το κοινό καλό.
Οι συμπεριφορές του παρελθόντος δυστυχώς ακόμα αντέχουν. Και αντέχουν εν μέσω κρίσης, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου