Για τη χώρα που επιτρέπει στους ενόχους της να ντύνονται αθώοι και με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για τους ίδιους ενόχους με άλλα προσωπεία γράφουμε σήμερα.
Το απέραντο εγώ κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο εγώ κυβερνά τους πολίτες της πόλης μας που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του ή τη μικρή του ομάδα.
Κι αφού το εγώ ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα ούτε σε αυτήν την πόλη. Ο χορός, όπως γράφαμε και χθες στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να την γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι ‘χάσαμε’. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους.
Γι’ αυτό επιμένω και φέτος ξανά στις παρέες. Στις παρέες εκείνες που αντιστέκονται στο εγώ, στις παρέες εκείνες που έμειναν για πάντα στο εμείς. Γι’ αυτό, όπως επιμένει η φίλη του ραδιοφώνου «θέλω κόσμο πολύ κι ας μην ξέρω κανέναν τους, να περπατώ ανάμεσα σε σώματα που προχωρούν στο δικό τους πεπρωμένο να διασχίζω δρόμους που προπορεύονται και έπονται άλλοι κι ας μην ξέρω κανέναν κι ας μη μου μιλήσει κανείς. Είναι η ελπίδα πως ίσως... που ξέρεις… μπορεί… σ’ αυτή τη στροφή…. στην επόμενη... να περιμένει μια συνάντηση…», επιμένω κι εγώ μαζί της ότι ανάμεσα στον κόσμο του δρόμου, θα υπάρχουν κι άλλες παρέες όπως η δική μου, που έμειναν στο εμείς.
Κι ας ντύθηκαν οι ένοχοι τα κουστούμια των αθώων, κι ας ανέβηκαν στη σκηνή της εξουσίας με δήθεν καινούργια προσωπεία, τίποτα δε μας πείθει ότι απέβαλαν το ‘εγώ’ από τον προγραμματισμένο στο στόχο χαρακτήρα τους. Στις μεγάλες ομάδες της διαφθοράς γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν. Δεν αλλάζουν από μια 6η Μαΐου. Και δε θα προσποιούνταν καν ότι αλλάζουν, φορώντας τα καινούργια τους κουστούμια και προσωπεία εάν δεν τρομοκρατούσε τη δεδομένη για δεκαετίες ησυχία τους, η 6η Μαΐου.
Κι ας μην αλλάζουν οι ένοχοι την αμαρτωλή τους τροχιά στις ζωές μας, κι ας λειτουργούν οι άνθρωποι στην πόλη γύρω απ’ το εγώ τους, ανάμεσα τους ξεθαρρεύουν και μεγαλώνουν οι παρέες που αγαπούν το εμείς. Γεννιέται ένα εμείς, δειλό και αθώο, που όμως η αθωότητα, του δίνει όση δύναμη και ορμή δεν έχουν χιλιάδες εγώ των γνωστών ενόχων. Κι όταν γίνουν πολλές αυτές οι παρέες, το εγώ δε θ’ αντέξει να κυβερνά ούτε την πόλη, ούτε τη χώρα. Ίσως αργήσει, αλλά μοιάζει ότι έχει ξεκινήσει η εποχή που το ‘εμείς’ θα πλημμυρίσει τις γνωστές αμαρτωλές οδούς που ακόμη αντέχουν και θα πνίξει με την ορμή του το ζημιογόνο και μεγάλο εγώ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου