«Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρα μας...»

Χθες, κατεβαίνοντας την οδό από το «Μον Ρεπό» προς το παραλιακό, αν δεν έμπαινα στον ποδηλατοδρόμο δεξιά, με τη μοτοσικλέτα μου, για να αποφύγω ένα αυτοκίνητο που ανέβαινε προς το «Κανόνι», σήμερα θα ήμουν μακαρίτης. Τις προάλλες, στο ίδιο σημείο, αυτή την φορά με το αυτοκίνητο μου, μπαίνοντας και πάλι στο ποδηλατοδρόμο, για να αποφύγω διερχόμενο αυτοκίνητο, λίγο έλειψε να γίνει μακαρίτης ένας ποδηλάτης. Αυτό το είναι και δεν είναι, το ισχύουν ή δεν ισχύουν, οι διατάξεις του Κ.Ο.Κ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Το παραπάνω περιστατικό, είναι ένα από τα πολλά, που αντιμετωπίζουν οι οδηγοί, οχημάτων και οι ποδηλάτες, σε πολλά σημεία της πόλης, που διέρχεται το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων. Κάποιοι οδηγοί κινούνται με την λογική της ύπαρξης ποδηλατοδρόμων και άλλοι σαν να μην υπάρχουν. Μπορεί το έργο των ποδηλατοδρόμων να είχε σε κάποια σημεία αστοχίες και να μην έχει παραδοθεί ακόμα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να διαιωνιστεί αυτή τη κατάσταση.
Θυμάμαι πριν δυο χρόνια, όταν τα χρώματα της σήμανσης του παραπάνω έργου ήταν ακόμα νωπά και άρχισαν δειλά δειλά, οι ποδηλάτες, μικροί και μεγάλοι να κινούνται στις δικές τους διαδρομές και επαναφέρω ένα κείμενο για να ενισχύσω την άποψη όλων αυτών που υποστηρίζουν, ότι το ποδήλατο θα πρέπει να έχει τη δική του θέση στη πόλη.
«Όταν την πόλη δεν την είχε πνίξει ακόμα το μέταλλο. Οδός «Συβότων», σημερινή «Γιωτοπούλου», το καντούνι δίπλα από το ξενοδοχείο «Αρκάδιο». Το ενοικιαστήριο ποδηλάτων του «Αλαμάνου». Οι πρώτες απόπειρες απόδρασης από την πόλη στα προάστια, κυρίως στο «Κανόνι». Με νοικιασμένο ποδήλατο.
Το θυμήθηκα με αφορμή τους ποδηλατοδρόμους που ολοκληρώνονται σε λίγες μέρες. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να διακρίνω σε πολλά σημεία, το σχήμα των δρόμων. Να διακρίνω τις βιτρίνες των καταστημάτων που είχαν καλυφτεί από το ψυχρό μέταλλο των αυτοκινήτων. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να βλέπω επιτέλους ανθρώπους πεζούς και ποδηλάτες να δίνουν ένα στίγμα ηρεμίας σ’ αυτήν την πόλη που έχει καταντήσει εχθρική.
Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια η πόλη μας, από την αλόγιστη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων, που εσχάτως απόκτησαν ύψος και περισσότερα κυβικά για να κρύψουν την κακομοιριά μας και να ικανοποιούσουν την ανεπάρκεια μας.
Το ποδήλατο είναι το όχημα μιας νέας αντίληψης. Προκαλεί σιωπηλά ένα σύστημα αξιών το οποίο κάνει τα στραβά μάτια στην εξάρτηση, στη σπατάλη, στην ανισότητα της μετακίνησης, και στο καθημερινό μακελειό...
Είναι το πιο πολιτισμένο μεταφορικό μέσο που ξέρει ο άνθρωπος. Οι άλλες μορφές μετακίνησης γίνονται καθημερινά όλο και πιο εφιαλτικές..
Είναι το μέσο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη και διατήρηση της κοινωνικής ζωής και συνοχής της πόλης. Οι χαμηλές ταχύτητες επιτρέπουν στους πολίτες να συναντιούνται μεταξύ τους και να επικοινωνούν. Τους επιτρέπουν να έχουν στενή επαφή με τις εξελίξεις στην πόλη τις αλλαγές και τις ανάγκες της.
Η πρόοδος έπρεπε να σταματήσει όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε το ποδήλατο…