Η θεωρία προηγείται ;

 Ένα  παλαιότερο κείμενο σήμερα,  γιατί  κάθε τι καινούργιο, χρειάζεται να οπλιστεί και με τη θεωρία του.  
Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι και κοινωνικό. Εν προκειμένω, για να επιστρέψουμε στην παρέα, επιβάλλεται η βόλτα στη κοινωνία.
Λοιπόν για τους φίλους, τους κατά δέκα χρόνια νεώτερους, της γενιάς  των σαραντάρηδων,  που θα μας απασχολήσουν σύντομα . «Οι παλιοί μας φίλοι, τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια», που λέει ένα τραγούδι, γεια σου τώρα, να’ταν κι άλλα. Για τους φίλους όμως εδώ ο λόγος. Έχουν γίνει χρυσόψαρα, που να τους ξεβολέψεις.
Ας βολευτούμε παραφράζοντας ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα για την ώρα.
«Με τι ωραία μελαγχολία μεγαλώσαμε! Για να σκάσουμε πάνω στα βράχια του 21ου αιώνα αδαείς, τρομοκρατημένοι, καχύποπτοι, με κάτι λέξεις τεμαχισμένες που δε λένε να βγουν από το στόμα και το μυαλό, αδειάζουμε τα ρούχα μήπως και βρούμε επιτέλους το σώμα μας, ψάχνουμε στα χέρια μας τις απαντήσεις για εκείνους που δεν επέστρεψαν. Στη αναμνηστική φωτογραφία από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων ,κάποια πρόσωπα έχουν ήδη δραπετεύσει. Προς τα που να πάμε όταν μακραίνει το φεγγάρι;»
Θα ανοίξει το παιχνίδι είτε έτσι είτε αλλιώς και ας τους άλλους να τρώνε μεταλλαγμένη σκόνη στην γυάλινη ασφάλεια τους. Θα ανοίξει γιατί όπως λένε και οι Κατσιμιχαίοι «μένει μόνο ένα πείσμα δεν είναι συνήθεια μονάχα». «Αυτό το πείσμα, έσωσε όσους έσωσε. Το πείσμα για ζωή, για όνειρο για παραμύθι. Το πείσμα να μην γίνουμε μέρος ενός εκφυλισμένου συστήματος,  που τρώει τις σάρκες του, να μην γίνουμε – για να θυμηθούμε τα ένδοξα ξενύχτια του ΄08  -   χρυσόψαρα στη γυάλα…
Το παιχνίδι έτσι και αλλιώς θ’ ανοίξει γιατί την πρωτοβουλία των κινήσεων θα την αναλάβουμε εμείς που έχουμε την ελευθέρια σύμμαχό μας. Για τους άλλους που αγωνιούν μη χάσουν το γυάλινο Βασίλειο τους ,έχω παραγγείλει μπλουζάκια κοντομάνικα με χρυσόψαρα για να είναι ασορτί με τη μίζερη ζωής τους…