Μαζί θα ταξιδεύουμε…

Εμείς εδώ, πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. «Μαζί ανοίγουμε, μαζί τον κλείνουμε τον χρόνο. Είσαι εδώ’ για να ανοίξουμε μαζί κι αυτό τον χρόνο. Μπουκάλι  στον αιώνιο ωκεανό. Μαζί θα ταξιδεύουμε…» Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο… για τη ζωή τη μαύρη και άσπρη, που δεν ξεχνάει τα χρώματα.

Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια.
Πρώτη μέρα του  νέου χρόνου, του χρόνου που τρέχει, πιο γρήγορα για τους μεγάλους και τους αναγκάζει σε τεχνάσματα. Φέτος πρόσθεσα στην ηλικία μου ακόμα  τρία χρόνια. Για τρία χρόνια θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν πάει να τρέχει αυτός, εγώ δεν κουνιέμαι ρούπι.
Πρώτη  μέρα του χρόνου και η επικαιρότητα, βρωμάει από τα λερωμένα τα άπλυτα του δημοσίου. Αλήθεια πόσες ιδιωτικές αμαρτίες ξεπλένουν μια δημόσια; Το δόγμα της δημοσιότητας όλα στο φως καταπίνει τη βασική αρχή της δημοκρατίας, τη συμμετοχή των πολιτών στις δημόσιες υποθέσεις. «…μοιάζουν ακόμη ανίκητοι»,  γράφει στο υστερόγραφο, του άρθρου του  με τίτλο Γιατί ρε Παπακωσταντίνου,  ο Οδυσσέας Ιωάννου. «… Και αυτό είναι για μένα το σημαντικότερο. Διαγράφονται μεταξύ τους, απολογούνται μεταξύ τους, δίνουν εξηγήσεις μεταξύ τους, σκοτώνονται μεταξύ τους, ειρωνεύονται μεταξύ τους. Ακόμα όλα γίνονται μεταξύ τους». Και αν συνεχίσουμε να παρακολουθούμε, μη περιμένουμε οι ευχές, που συνηθίζονται τις πρώτες μέρες του χρόνου να πιάσουν τόπο. 

Άλλος ένα χρόνος με εμάς θεατές δειγματοληψίας σκανδάλων. Άλλος ένας χρόνος, με τους πολιτικούς να μην έχουν καμία σχέση με τους πολίτες. Με τους πολιτικούς, που είναι ξεκομμένοι από τα λαϊκά προβλήματα, που το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες και στην οικονομική ισχύ. Έτσι, για να απαντήσουμε και στο ερώτημα οι δημόσιες αμαρτίες εμφανίζονται ως μοιραίες, αναγκαίες και αναπότρεπτες.

Εμείς όμως εδώ. Πως συνεχίζουμε; Εδώ είναι ο τόπος, βουνά και θάλασσες. Σ’ αυτόν τον τόπο που πέρασε περιπέτειες και είναι εδώ για να μας θυμίζει την πορεία ενός Λαού που δεν διστάζει να πατά το κουμπί της επανεκκίνησης. Η περιπέτεια που ζούμε, δεν είναι η πιο τρομερή. Ο περασμένος αιώνας, έφερε καταστροφές, λιμούς, πολέμους και εμφυλίους, ηρωισμούς, ταπεινώσεις. Κάθε καταστροφή και ένα νέο ξεκίνημα.
«Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας  που θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού.
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανεκκίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος, όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.  Γιατί  η ποίηση όπως είχε πει ο Ελύτης, είναι πόλεμος προς τον χρόνο και τη φθορά.