Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι

Σαν κάταγμα. Στην αρχή με τον πόνο ζεστό πέρασε κάποιος χρόνος ασυνείδητα,  ύστερα  όμως βάρυναν τα πράγματα. Η «Ένωση» του  Νεστορίδη  του Παπαϊωάννου, του Μαύρου, του Αρδίζογλου, του Νικολαΐδη, στην Β΄ Εθνική!  Ένα κομμάτι  της ζωής μας, μια σταθερά, γκρεμίζεται.  Για τους οπαδούς που λειτουργούν με έναν πολιτισμένο φανατισμό, είναι μια μαχαιριά.

Πως  και γιατί; είναι μεγάλη ιστορία και ούτε  εγώ αρμόδιος να δώσω απαντήσεις. «Εν βρασμώ», ο Χρήστος Μιχαηλίδης έγραψε μεταξύ άλλων «…   Τετέλεσται! Η ΑΕΚ έπεσε! Με τέτοιους ανθρώπους που τη διοίκησαν και τη ρήμαξαν. Με τέτοιους λίγους και φοβισμένους παίκτες που της είχαν απομείνει. Με τέτοιους αχρείους οπαδούς που, προκαλώντας συνεχώς επεισόδια, την αποτέλειωσαν. Και τώρα, Β’ Εθνική…Θα τραβήξουμε όλο το πένθος, και όταν συνέρθουμε θα δούμε πώς θα ανασυγκροτηθεί η ομάδα…»  είναι και άλλα πολλά, σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον, που ακολουθεί την πορεία μιας χώρας που καταρρέει, τα πρώτα θύματα είναι τα πιο αθώα.   Τα τελευταία χρόνια οι ψίθυροι έγιναν  κραυγές.  Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. «Όλα μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο» λέγαμε και αναπαυόμαστε στην δρομολογημένη από τους επιτήδειους «Έκπληξη». Μας νανούριζε το γεγονός, ότι αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο είναι παρανυχίδες μπροστά στα σκάνδαλα της εξουσίας. Ακόμα και σήμερα που ένα  σάπιο  μεγάλο κομμάτι,  έγινε ορατό, αυτή η άποψη δεν αλλάζει. Γιατί στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά και τσακίζονται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν αποφασισμένοι πρωταγωνιστές και οπαδοί. Στο ποδόσφαιρο χύνεται ιδρώτας και αίμα.
Εμείς όμως οι παλιοί των ημερών, που ζήσαμε το ποδόσφαιρο, μόνο με την αξία της φανέλας, θα συνεχίσουμε, ακόμα και σήμερα που μπήκε στο χρηματιστήριο να είμαστε κοντά του. Και θα συνεχίσουμε, γιατί οι πρωταγωνιστές, που είναι οι αθλητές που αγωνίζονται, ακόμα την ιδρώνουν αυτήν την φανέλα. Θα συνεχίσουμε γιατί η σαπίλα που έχει πλέον διευθύνσεις και ονόματα δεν έχει την δύναμη να χαλάσει την μαγεία του ποδοσφαίρου.
Για την ΑΕΚ,  ένα παλαιότερο κείμενο που γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Κώστα Νεστορίδη… περιμένοντας την ανάσταση!
 

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας»,  η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρα μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ’ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας. Δευτέρα βράδυ όμως, ξαναζώντας κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως αλλά απολύτως μαγικό, κατάλαβα γιατί είναι ακόμα και σήμερα βαθιά μέσα μου ριζωμένη η ΑΕΚ, σαν τις χαμένες πατρίδες γι’ εκείνους που τις έχασαν… Με «τον μάγο της μπάλας» να κλαίει και να θυμάται κάτι γι’ αυτόν «απόλυτα φυσικό», «ο Νεστορίδης υπήρξε φαινόμενο» όπως η αστραπή και η πλημμύρα. Ο Νίκος Κατσαρός, συγγραφέας του βιβλίου,  παραδέχεται ότι τα βρήκε δύσκολα, «ο άνθρωπος που γέννησε την μπάλα» ούτε κατάλαβε ότι όλο αυτό που έκανε ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλ’ όλα συνηγορούσαν σε αυτό το «εκτός χρόνου» μαγικό βράδυ .«Τα δάκρυα του κυρίου Κώστα» γύρισαν την ανέμη: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που αγαπούσε πολύ μια ποδοσφαιρική ομάδα, φορούσε κίτρινες φανέλες με τον δικέφαλο στο στήθος, μετρούσε τον χρόνο με βάση τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της»… Είδε τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, λοιπόν, να διατηρούν αναλλοίωτο το υπερφυσικό τους μέγεθος και να του ξετυλίγουν το κουβάρι του παραμυθιού που τον μεγάλωσε, διαπιστώνοντας πως μόνο αυτό θέλει να είναι τελικά: ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων!