Για το μέλλον να μιλήσουμε

Σε μια συνέχεια του χθεσινού, από την αναγνώστρια και φίλη, ένα κείμενο, που με μεγάλη χαρά φιλοξενεί η στήλη.

«Ήμουν στον πάγκο με τις ελιές, στον ναό της κατανάλωσης. Βάζω «Καλαμών», ακούω δίπλα μου μια φωνούλα μεγάλης σε ηλικία κυρίας, να λέει ένοχα «Κι εμένα αυτές μου αρέσουν». Τη ρωτώ γιατί τότε βάζει απ’ τις άλλες, και μου απαντά ότι ποτέ δεν παίρνει αυτό που της αρέσει, αλλά πάντα ό, τι αρέσει στα παιδιά. Κοιτάζοντας τη, λογάριασα τα παιδιά από 30 έως 40 ετών. Της λέω «βάλτε κι απ’ τις δύο, ΙΣΟΤΗΤΑ», με νόημα και αποχωρώ ενώ άκουγα τη φωνή της να με κυνηγά ξεθυμασμένη, με μια μικρή επανάσταση κρυμμένη κάπου-κάπου «όχι παίρνω κι εγώ πολλές φορές, αυτό που θέλω, πολλές φορές».

Αδιαφόρησα, τέλειωσα τα ψώνια, γύρισα σπίτι αλλά την πήρα μαζί μου την κυρία, στο μυαλό μου. Η γλυκιά κυρία, με τις ενοχές απέναντι στα παιδιά και πιθανώς στα πάντα, με τη φτηνή βαφή στα μαλλιά, τα συντηρητικά, οικονομικά αλλά αξιοπρεπή ρούχα, τα ταλαιπωρημένα χέρια, καλά κάνει και αισθάνεται ένοχη. Μόνο που η ενοχή της υπάρχει για το λάθος λόγο.

Γιατί ο σωστός είναι ότι η ίδια και οι συνάδελφοι της, οι υπόλοιπες δηλαδή όμοιες Ελληνίδες μάνες, εξέθρεψαν τους σημερινούς τριαντάρηδες και άνω έτσι ώστε να ζουν ακόμη στο παιδικό δωμάτιο. Μπορεί να διαφωνούσαν με το «Σύζυγο» σε χίλια δύο, μπορεί να μην έκαναν καν έρωτα τα βράδια, αλλά συμφωνούσαν για πάνω από τριάντα χρόνια τουλάχιστον σε ένα και μάλιστα απόλυτα: Ότι το παιδί, αγόρι ή κορίτσι, πρέπει να έχει τα πάντα, μαζί και τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην οικογένεια.

Λίγο τα γαλαζοπράσινα ρουσφέτια, λίγο το χρηματιστήριο, λίγο το lifestyle της εποχής, όλα τούτα βοήθησαν τους γονείς να προσφέρουν στα βλαστάρια τους, ό, τι αυτά επιθυμούσαν. Κι ας ξενοδούλευε η δόλια η κυρία, το κορίτσι θα φορούσε D&G. Κι ας χρωστούσε ο πατέρας στη ΔΕΗ, το αγόρι θα έβαζε φυμέ τζάμια στο χαμηλωμένο καρακιτσαριό αυτοκίνητο του. Και στα γενέθλια τραπέζι στο club. Και αν δεν πετυχαίναμε στις πανελλαδικές, Αγγλία. Και, και, και…

Και δεν έχουν στόμα να μιλήσουν οι τριαντάρηδες του παιδικού δωματίου, γιατί το στόμα για να μιλήσει θέλει μυαλό, όμως το μυαλό βρίσκεται σε νάρκη. Και οι γονείς αναρωτιούνται «αφού όλα του τάδωσα, γιατί…».

Για τους λόγους αυτούς και για πολλούς άλλους κάνει κουμάντο η γερουσία, γιατί η νεολαία, βρίσκεται ακόμη στη βρεφική της ηλικία και γιατί ένα μεγάλο μέρος της μοιράζεται την ίδια αρτηριοσκληρωτική αντίληψη ζωής με τη γερουσία.

Εντάξει, όχι όλοι. Εντάξει, μια μερίδα. Ας φροντίσουν τουλάχιστον οι σημερινοί τριάντα και άνω να μεγαλώσουν τα παιδιά τους φυσιολογικά, με όρια παροχών και με όρους διεκδίκησης. Όχι πάντως άνευ όρων.

Νίνα , 30 ετών κ’ άνω».