Στο κόσμο των εξαιρετικών αισθημάτων

Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.

Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας.  Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από τον διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο.

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά  και αφήνεις πίσω  τον μικρόκοσμο σου, τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα,  που  σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς  με ανάσες που ολοκληρώνονται,  σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,  που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.  Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος,  είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλλήματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.

Το είχα γράψει κάποια παραμονή Χριστουγέννων, που η κρίση ακόμα δεν είχε κτυπήσει τη πόρτα μας.  Σε λίγο θα γιορτάσουμε το Πάσχα έν μέσω κρίσης. Πιο χρήσιμο σήμερα.

Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.