Τι να περιμένει κανείς …

Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ.  Όταν  το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με λογικές αγοράς,  στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που  υπηρετεί,  τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;  

Το πτυχίο του Πολυτεχνείου  εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη,  ήταν  φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός,  να μην υπάρχουν αντιστάσεις.

Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;

Δεν έχω καμία αμφιβολία, όσο η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία θα συνεχίζονται, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
Δυστυχώς δημιουργούμε νέα δεδομένα και το χειρότερο μια νοοτροπία αγοράς που περνά σιγά σιγά και στις νέες γενιές.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο λαός έχει διαχωρίσει εδώ και καιρό τη θέση του και μπορεί να αποκαλείτε κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προκύπτει από καμία διαδικασία.

Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που έχει αυτή ορίσει, κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.

Δυστυχώς η επιστημονική κοινότητα, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο  μέχρι σήμερα,  ακoλούθησε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη  τα στενά της οικονομικά συμφέροντα ενώ παράλληλα υπήρξε,  χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.