Για να τελειώνουμε την κουβέντα

«Στην υπόγεια την ταβέρνα»,  η συζήτηση  είναι ατέρμονη. Φταίει η κοινωνία.  Φταίω  εγώ.  Φταις εσύ.

«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' 'όλα το κρασί!»  

Για να θυμηθούμε και ένα στίχο  του Κώστα Βάρναλη.
Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και  οι άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις, φταίμε και δυο λέμε, αποφεύγοντας να ψάξουμε τις βαθύτερες αιτίες, κλείνοντας βιαστικά την πόρτα στην αλήθεια, ως που έρχεται κάποια στιγμή, όταν το κλίμα έχει αποφορτιστεί, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, είναι η στιγμή που ουσιαστικά τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας.

Η συνέχεια επί της οθόνης. Συνεχίζουμε το χθεσινό θέμα.  Για τους εραστές της εξουσίας ο φόβος, για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο τηλεοπτικό μας τοπίο. Η τηλεόραση από χρόνια έχει φροντίσει εκτός των άλλων κακών, να μας εκπαιδεύσει να παρακολουθούμε τα δρώμενα με την ίδια λογική που παρακολουθούμε μια τηλεταινία, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι όλα αυτά τα πραγματικά που συμβαίνουν - γιατί υπάρχουν και πολλά που δεν συμβαίνουν - διαδραματίζονται μέσα στο μαγικό κουτί μας, στην ουσία λοιπόν δεν μας αφορούν. Και ενώ μας φέρνει κοντά στα γεγονότα από τη μια, από την άλλη όλο και περισσότερο μας απομακρύνει.
Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά, στην τηλεόραση συμβαίνουν. Και εμείς που είμαστε έξω από την λογική της εξουσίας ποτέ δεν θα αντιληφθούμε. Τις περισσότερες φορές μας φαίνονται αστεία, άλλες φορές χαζά, ποτέ όμως δεν θα καταλάβουμε τον φόβο και την αγωνία των εραστών της εξουσίας.
Οι βασικοί υπαίτιοι για το τηλεοπτικό τοπίο που καταγελούμε, είναι οι άνθρωποι της εξουσίας, αυτοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με σκοπό πάντα την δική τους εξυπηρέτηση οδήγησαν, την τηλεόραση στην απαξίωση. Έτσι αντί το πιο εξελιγμένο μέσο ενημέρωσης να υπηρετεί τη δημοκρατία και τις άξιες της κοινωνίας, υπηρετεί άνομους σκοπούς, τους σκοπούς τους.
Από την στιγμή που ο εξουσιαστής ανακάλυψε το όπλο της τηλεόρασης ήταν θέμα χρόνου το όπλο να πέσει και στα χέρια των αντιπάλων, ακολουθεί η αλληλοεξοντώση έως κανιβαλισμού, χαρά θεού για τους τηλεθεατές.
Πάμε στην αρχή. Δεν είναι συλλογική η ευθύνη για το τηλεοπτικό τοπίο.   Αν συνεχίζουμε να παίζουμε «αυγό ή κότα», η άθλια τηλεόραση θα συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει.  Η εξουσία έχει την ευθύνη  για να τελειώνουμε τη κουβέντα.