Πίσω μη γυρνάς

Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.   Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».   

Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται.  Την καθαρότητα που πρέπει  σε μια ζωγραφιά. Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι  του στη μέση.  Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή  και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει.

Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.  Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε.  Και αυτές οι λέξεις που σημάδεψαν  τη διαδρομή  φυτεύτηκαν βαθιά στο χώμα, έκαναν ρίζες αξερίζωτες. 

Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την άξια τους, αν επαναληφθούν.

Μόνο στο χρόνο ελπίζω.  Και στο φως.  Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. Ας είναι αυτά τα τελευταία  λόγια σε ένα Μάη που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα  και αυτό το  ξεπλυμένο κόκκινο χώμα,  που άφησε τη φυσική του θέση,  και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει,  πάλι στο χώμα θα βρεθεί

Από αύριο καλοκαίρι  και  Ιούνιος. Από το σκοτάδι στο φως.  Αυτές οι πρώτες μέρες του Ιουνίου, Είναι οι μέρες που μετράμε νίκες, στον προαιώνιο αγώνα του φωτός και του σκότους.
Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Παράταση ζωής από τις πρόσθετες ώρες φωτός, πριν απ’ τη δύση. Ατελείωτες μέρες, ατελείωτη ζωή, γεμάτη φως.

Να δεις που το φως,   θα σου δώσει το κουράγιο  να συνεχίσεις το ταξίδι  και να προσθέσεις επιτέλους,  εκείνο το «ταυ» στην ανοχή σου.