Τελευταίες μέρες Μαΐου

Για να τελειώνουμε την κουβέντα. Σε συνέχεια του χθεσινού.  Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι, που φτάνει μέχρι τη χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε στην ουρά, και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψάλτες,  που κρατούν το ίσο. Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική.

Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης, που μου ξυπνούν ακραίες επιθυμίες. Ευτυχώς παροδικές.  Στην επόμενη πιο ώριμη σκέψη, εξαφανίζονται.
 

Καμία λαμπρή ιδέα δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία αν δεν συμπεριλαμβάνει και κάποιο στοιχείο βλακείας. Η συλλογική σκέψη είναι βλακώδης γιατί είναι συλλογική. Τίποτα δεν περνάει τα σύνορα του συλλογικού δίχως ν’ αφήσει εκεί ως αντίτιμο το μεγαλύτερο μέρος της ευφυΐας που φέρει μέσα του.
Στη νεότητα μας, γράφει ο Πεσσόα, είμαστε δύο: υπάρχει σ’ εμάς η συνύπαρξη της ευφυΐας μας αυτής καθ’ εαυτής, που μπορεί να είναι μεγάλη, με την ηλιθιότητα της απειρίας μας που συνιστά μια δεύτερη κατώτερη ευφυΐα. Μόνο όταν φτάσουμε σε άλλη ηλικία γίνεται η ενοποίηση. Εξ ου η απογοητευτική δράση πάντα της νεότητας, που οφείλεται όχι στην απειρία, αλλά στη μη ενότητα.
Στον άνθρωπο που είναι ευφυής στον υπερθετικό βαθμό, δεν απομένει σήμερα άλλος δρόμος από την παραίτηση.
Είναι  αυτές οι τελευταίες  υγρές μέρες του Μαΐου,  που μου προκαλούν μια νευρικότητα.   Για δευτερόλεπτα. Στην δεύτερη σκέψη καταφεύγω στη σιωπή. Εντάξει το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι αλλά και τούτη η ουρά είναι εντελώς απαίδευτη…