Αν δεν κόψεις το σπάγκο…

Πριν πολλά χρόνια είχα γράψει, για την «πανικόβλητη, ηρεμία του σχοινοβάτη». Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες έχει αξία  να το επαναφέρουμε… γιατί αν  δεν κόψεις, το σπάγκο…, δεν γλυτώνεις τελικά απ’ όλα αυτά  που σε βασανίζουν.

Εκείνη την ελευθερία που αναζητούσα, ακόμα, δεν κατάφερα να τη συναντήσω. Κάνω βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου, με απογοήτευσαν. Επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση μια αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές  κάτι να γίνει. Είχα αρχίσει να βρίσκω επιχειρήματα  (επιχειρήματα, ο λόγος το λέει), κάποιες δικαιολογίες , που θα έφερναν προσωρινή ανακωχή στην μάχη με τον εαυτό μου. Τότε επενέβη,  ο «Ζορμπάς» και  με τραχιά  φωνή  με επανέφερε  στη τάξη.. « Όχι δεν είσαι λεύθερος. Το σκοινί ,  που είσαι δεμένος είναι  πιο μακρύ  από τους άλλους

ανθρώπους , αυτό είναι όλο. Του λόγου σου αφεντικό έχεις μακρύ σπάγκο , πας  κι έρχεσαι, θαρρείς πως είσαι λεύθερος,  μα το σπάγκο   δεν τον κόβεις . Κι άμα δεν κόψεις τον σπάγκο…»     

Στο όνομα του παρόντος όλα σβήνονται  και στο όνομα του μέλλοντος  θ ‘αλλάξουν όλα . εγώ όμως εκεί δεμένος , άμα δεν κόψεις  τον σπάγκο… έντρομος κοίταξα  πίσω, για να δω την άκρη του σχοινιού, μονάχα αγώνες  και αγωνίες αντάμωσα: μοναξιά, φόβους και πανικό. Ορκιζόμουν στην ηρεμία  μου και σε εκείνη την τρελή παράλογη γαλήνη, που με αντάμωνε στην ώρα του πιο τρελού πανικού, ότι είχα νικήσει. Νόμιζα, χωρίς καθόλου να υποπτεύομαι  πως ίσως  και να μην είναι η γαλήνη του πραγματικά ελεύθερου, αλλά η αυτοσυγκεντρωμένη πανικόβλητη ηρεμία του σχοινοβάτη. Σε τεντωμένο σχοινί   διαρκώς.

Υπάρχει τελικά άνθρωπος ελεύθερος ; Ο «Ζορμπάς», μου έδειξε το δρόμο, « άρχισα να αλαφρώνω
αφεντικό, γίνομαι άνθρωπος , γλύτωσα από την πατρίδα, γλύτωσα από τους παπάδες, γλύτωσα από τα λεφτά…»

Υπάρχουν κάποιες άπλες αλήθειες, που μπορεί να σου κόψουν το σχοινί  χωρίς  να χρειαστεί να βουτήξεις  μέσα σε ιδεολογικά πονήματα κρατώντας σημειώσεις.

Έκοψα το σκοινί  τη στιγμή της πιο γλυκιάς εξάρτησης,  είναι μερικές φορές , που η μανία της αυτοκαταστροφής , μου υπαγορεύει βιαστικές κινήσεις. Μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, εκβιάζω καταστάσεις  για να συναντήσω μια ώρα αρχύτερα  την ελευθέρια  που βρίσκεται στο τέρμα.  Τώρα από απόσταση, η γεύση μου τέθηκε  σε λειτουργιά. Είναι η ελευθερία  που με αφήνει να γεύομαι ό, τι εγώ θέλω.