Σε χρόνο κενό

Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Τόση μεγάλη απαξίωση για εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα,  γι’  αυτούς δηλαδή που υπηρετούν το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών, δεν έχει παρατηρηθεί σε κανένα μέρος του πλανήτη.  

Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν  στην εξουσία. Και αυτό  θα μπορούσε να συνεχιστεί αν το επέτρεπαν  οι δυνάμεις τους.  Ευτυχώς δεν  το επέτρεψαν και σήμερα, στην τελευταία  πράξη του δράματος, από κοινού στην κυβέρνηση δίνουν τη χαριστική βολή.    Αν πρέπει  λοιπόν να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα.

Σήμερα όπως αναφέρει σε ένα απόσπασμα επιστολής της  μια  άνεργη κοπέλα, … «Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι
το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον κενό χρόνο»

Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τις βαριές τους μπότες την  χώρα μας,  δεν πρόκειται να το ακούσει...

.