Να βγούμε στο φως

Είναι καλοκαίρι και είναι κρίμα. Να φύγουμε από το σκοτάδι,  να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως.  

Τελευταίος μήνας του καλοκαιριού ο Αύγουστος, να μην το χάσουμε. Ο αιώνιος Αύγουστος  ό  μήνας που θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο. Επιστρέφω πάντα και ας μην έχουν οι δρόμοι γυρισμούς. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα.
Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει, μπορεί να λιγοστεύει ο χρόνος, είναι όμως αρκετός όσος και αν απομένει.
Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια.

Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος λες να ήταν; Ρώτησε το κορίτσι
Ο Αύγουστος για μένα. Απάντησε το αγόρι.
Μπα! Εγώ θα έλεγα πως είναι ο Οκτώβριος. Ο Αύγουστος είναι τίγκα από ήχους
Μα αυτό είναι η σιωπή! Να έχει ο μήνας τόσους ήχους, που να σε κρατάει σιωπηλό! Της γύρισε το αγόρι. Έτσι ε; Ρώτησε εκείνη.
Έτσι! Επέμεινε αυτός. Καλά! Αλλά εγώ τότε που το βουλώνω πραγματικά, είναι τον Οκτώβρη. Ακούω τη βροχή και ξεχνιέμαι! Είπε το κορίτσι. Είσαι σίγουρη; Ρώτησε δύσπιστα ο άλλος.
Σίγουρη! Απάντησε κατηγορηματικά. Και δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να μουρμουρίζει κάτι την ώρα που βρέχει; Το κορίτσι σκέφτηκε λίγο και μετά κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
Έχεις δίκιο! Ενώ τον Αύγουστο, τώρα που το καλοσκέφτομαι δε μου συμβαίνει αυτό.
Ούτε κι εμένα! Πως θα του πούμε το τέλειο τραγούδι όταν το γράψουμε;
Θα το πούμε ο Αιώνιος Αύγουστος!

«Και πόσο ανάγκη την έχουμε την καλοσύνη που σταλάζει στις φλέβες το θέρος…» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στην «Καθημερινή»  Πρώτα απ’ όλα μήπως και αποσυμπιεστεί η οργή, το μίσος που χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα. Με τον καθένα μας να ψάχνει έναν φταίχτη απέναντι, έναν άλλο, να ψάχνει το φταίξιμο, την κύρια και πρώτη αιτία του κακού, και να ’ναι τόσος ο πυρετός που παντού γύρω ν’ αντικρίζεις κακό και φταίχτες. Η μεγαλύτερη ζημιά της κρίσης είναι η πανδημία μίσους· πίσω της φωλιάζει η ήττα, σαν βουβή φλεγμονή.»

Στο καλοκαίρι που απομένει, να τρέξουμε  για δυνάμεις... που θα μας χρειαστούν.