"Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει"

Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για τα μπάνια του Λάου. Σήμερα το Λαό τον πνίγουν, στα χρέη, στην ανεργία, στη φτώχεια,στην πείνα, στη θλίψη.  

Ο Αύγουστος, λέγαμε δεν βγάζει ειδήσεις. Μήνας των διακοπών. Χαλάρωση, ξεκούραση,  διάλειμμα ζωής.  Ο φετινός Αύγουστος γι’ αυτήν τη χώρα είναι γεμάτος από κακές ειδήσεις.  Επιδοτήρια απολύσεων, ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, αυτοκτονίες  εξαθλίωση, αγωνία, φόβος  και ανασφάλεια για το επόμενο διάστημα,  που όπως όλα συνηγορούν, τα πράγματα θα χειροτερεύσουν.

Θα συνεχίσουμε  με επαναλήψεις,  αναφορά στην θλίψη  και σήμερα για να μη γίνει κατάθλιψη. Πως λέτε τόσα χρόνια καταφέραμε ν’ αντέξουμε; Μοιραζόμαστε τα κακά μαζί σας, τα εκθέτουμε στο φως του ήλιου, τα κάνουμε κοινά μυστικά και τα αποδυναμώνουμε.
Δεν είναι οι μέρες που μας δημιουργούν μελαγχολία,  είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν. Είναι η αναμονή για τα χειρότερα.  

Μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει, όλα αυτά τα επίκαιρα ψέματα μόνο σαν ένθετο μου χρησιμεύουν. Γι’ αυτό διακόπτω τις συνέχειες. Επιστρέφω όμως πάντα αγαπητή φίλη αλεφ στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θάχει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα η μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο».

Για να επανέλθουμε:  περιμένοντας τα χειρότερα δε ξέρω ποιος πρέπει να φοβάται εμείς  ή  αυτοί; «Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια» γράφει ο Στάθης.  Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...

«Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει κυνηγημένο μου πουλί

σε πήρε κάποτε η δύση σε ξαναφέρνει η ανατολή»