Χωρίς ίχνος ειρωνείας

Απεργία σήμερα  και αύριο. Μια επανάληψη, το σημερινό κείμενο.  Και όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας,  τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.

Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνο τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα και ιερείς και αυθόρμητα ψιθύρισα: «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά. χωρίς  καμία διάθεση ειρωνείας.
Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από διπλά και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για τη βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί. Αγίων Πάντων, Ελισαίου, Μεθόδιου Κωνσταντινουπόλεως, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Τύχωνος επ. Αμαθούντας, Αυγουστίνου Ιππώνος, που θα παμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και αφιερώσεις.
 

Μια πεντάλεπτη καθυστέρηση για μένα ανάξια για διαμαρτυρία. Αυτοί όμως μέσα στα σκουρόχρωμα κοστούμια τους με 35 βαθμούς Κελσίου, γιατί πρέπει θέλουν δεν θέλουν να προπορεύονται των πιστών κάθε γειτονιάς, κάθε εκκλησίας, με βήμα αργό πίσω από εικόνες και λάβαρα, πίσω από ιερείς, που κάνουν την δουλειά τους. Πόσος χρόνος πια περισσεύει, πόση δύναμη και πόσο καθαρό μυαλό για να μας λύσουν τα καθημερινά προβλήματα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο κόπο και χρόνο σπαταλούν οι υπηρέτες του λαού για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο πρωτόκολλο; Πόσο πιο δημιουργικοί θα ήταν αν δεν εξαντλούσαν τόση ενέργεια σε χορούς και πανηγύρια, λιτανείες, παρελάσεις εκδηλώσεις του κάθε απίθανου συλλόγου,  εγκαίνια κάθε είδους,  γάμους και κηδείες υποχρέωσης που δε  βγαίνει ούτε γέλιο ούτε δάκρυ. Τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ και δεν φτάνουν. Χωρίς την θέληση τους, για να μην πάρουν απουσία.
Άξιος ο μισθός τους, αλλά δυστυχώς χωρίς απόδοση, χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος. Αν το καλοσκεφτούμε κανέναν δεν συμφέρει και ας νομίζουν ότι η παρουσία μπορεί να έχει εκλογική ανταπόδοση. Δεν συμφέρει αυτούς γιατί υπολείπονται σε έργο, δεν συμφέρει και εμάς που τους καλούμε για να κάνουμε φιγούρα, γιατί την πληρώνει ο τόπος και όλοι εμείς που ζούμε σ’ αυτόν.
Σοβαρά μιλάω χωρίς ίχνος ειρωνείας, Και έτσι να διαβαστεί…