Η κοινωνία είναι οι άλλοι

«Και αυτή  η κοινωνία δεν αντιδράει…». Φράση κλισέ  κολλημένη στα χείλη,  της πλειοψηφίας των μελών  αυτού του λαού.    Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε  ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες,  μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει.

Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.
 

Σε δεύτερη σκέψη, οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή,  και   τότε  έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα.  «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνει πράγματι ο καθένας, μόνος του, όταν τη στιγμή που νοιώθει την ανάγκη να αντιδράσει,  έχει ξεχάσει ότι είναι μέλος  αυτής της κοινωνίας; Τι κάνουν όλοι μαζί μόνοι τους; Τίποτα δε κάνουν και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν,  άλλα και τίποτα διαφορετικό δεν μπορούν να σκεφτούν,  αν δεν βρεθεί  μια παρέα να τους τραβήξει απ’ το χέρι.

Φυσικά και δεν φταίει η κοινωνία, που δεν αντιδρά,  αλλά και ούτε ο και καθένας χωριστά που ’χει, μείνει με την απορία.

Οι πρωτοπορίες  είναι εκείνες που την πρόδωσαν. Αυτό το άθλιο   πολιτικό προσωπικό που εμπορεύτηκε ελπίδες καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο λαό.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο.