«Από το
άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες
άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα
σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια
πρόγευση τραγωδίας, βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον
αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα μαύριζαν τη δυτική πλευρά.
Ο ουρανός από την μεριά του φρουρίου ήταν ξάστερος αλλά με ένα κακό γαλάζιο.
Υπήρχε ήλιος αλλά δεν σου έκανε όρεξη να τον απολαύσεις.
Το μεσημέρι ο ουρανός φαινόταν πιο καθαρός, αλλά μόνο προς τη μεριά
της παλιάς πόλης. Πάνω από την είσοδο του λιμανιού ο ουρανός ήταν πράγματι πιο ξάστερος. Στη βόρειο πλευρά της πόλης τα σύννεφα συνενώνονταν αργά σε ένα μόνο σύννεφο, μαύρο αδυσώπητο, που προχωρούσε αργά με νύχια φαγωμένα και γκριζωπά στην κατάληξη των μαύρων χεριών του, σε λίγο θα έφτανε ο ήλιος, οι θόρυβοι της πόλης έμοιαζαν να σβήνουν σε αυτήν την αναμονή. Στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος ήταν εντελώς απών.» Μην κάνετε κακούς συνειρμούς για την Λισσαβόνα πρόκειται.
της παλιάς πόλης. Πάνω από την είσοδο του λιμανιού ο ουρανός ήταν πράγματι πιο ξάστερος. Στη βόρειο πλευρά της πόλης τα σύννεφα συνενώνονταν αργά σε ένα μόνο σύννεφο, μαύρο αδυσώπητο, που προχωρούσε αργά με νύχια φαγωμένα και γκριζωπά στην κατάληξη των μαύρων χεριών του, σε λίγο θα έφτανε ο ήλιος, οι θόρυβοι της πόλης έμοιαζαν να σβήνουν σε αυτήν την αναμονή. Στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος ήταν εντελώς απών.» Μην κάνετε κακούς συνειρμούς για την Λισσαβόνα πρόκειται.
Όχι δεν μετράμε τους μήνες, η αναφορά γίνεται για τις μνήμες και το Νοέμβρη, η
δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας
Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του
«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο
Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία.
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει.
Νοέμβρης μήνας...»
«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο
Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία.
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει.
Νοέμβρης μήνας...»
Και φέτος ένας
λόγος παραπάνω να θυμηθούμε το Νοέμβρη. Να θυμηθούμε τους αγώνες των νέων του Πολυτεχνείου, κατά του φασισμού. Του φασισμύ
που αποθρασύνθηκε τα τελευταία χρόνια
και με την συμβολή ενός ανόητου κομματιού του εκλογικού σώματος μπήκε
και στην ελληνική Βουλή.
Να θυμηθούμε
το Νοέμβρη, του 1973, να θυμηθούμε το Πολυτεχνείο,
που κάθε χρόνο ανασταίνεται, Ναι, αυτό το
Πολυτεχνείο που μέσα από τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται, διώχνει εκείνα τα κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα που μαύρισαν τη ζωή μας και φωτίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου