Ο φασισμός δεν τελειώνει στην εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής»

«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» Μπρεχτ

Το θέμα  της ναζιστικής οργάνωσης, που βρίσκεται στη Βουλή και στη Φυλακή,  δεν εξαντλείτε από μια απλή καταγραφή γεγονότων. Οι καθημερινές  αποκαλύψεις, για τον ρόλο της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής, «φαίνεται που  δεν πτοούν ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, που  όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, επιμένει  να στηρίζει το φασιστικό μόρφωμα,  ακόμα και σήμερα που γνωρίζει για τον εγκληματικό του ρόλο.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο φασισμός δεν είναι  κάτι που μας πρόεκυψε, έχει διαδρομή. Δεν είναι κάτι καινούργιο για την ελληνική κοινωνία.  Και επειδή βεβαίως με το  να  κλειστούν  κάποιοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου στην φυλακή, δεν ξεμπλέκουμε με το φασισμό,   είναι χρήσιμο να δούμε τι οδήγησε στην έξαρση τα τελευταία  χρόνια αυτού του φαινομένου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η απαξίωση  του  πολιτικού συστήματος,   συνοδευόμενη από τη μεγαλύτερη  μεταπολεμική οικονομική κρίση,  που βιώνει ο ελληνικός λαός,  καθώς και η διαχείριση του μεταναστευτικού  προβλήματος,  από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αποτελούν την κύρια αιτία. Και την ευθύνη, και σ’ αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία, την έχουν τα  δυο μεγάλα κόμματα  ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ,    που κυβέρνησαν εναλλάξ  και κυβερνούν πλέον μαζί τη χώρα, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.  «Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού». Γράφει σε σημερινό  του άρθρο,  ο Νίκος Μπογιόπουλος και συνεχίζει…  «Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. Πράγματι. Με μια «μικρή» διαφορά: το σύστημα των μονοπωλίων, στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  του καπιταλισμού. Στην περίπτωση του φασισμού, το σύστημα των μονοπωλίων,  γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός – υπό όρους και προϋποθέσεις – ταυτίζεται».

Ακόμα και στις πιο ακραίες της μορφές,  η αριστερά, υπερασπίζεται την ιδεολογία της, αντίθετα απ’ αυτά τα γελοία υποκείμενα, που  πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις,  απαρνούνται το Χίτλερ  και το ναζισμό, για να γλυτώσουν το τομάρι τους.

Πέρα λοιπόν από τα τελευταίο  γεγονότα και  όλη την παραφιλολογία γύρω απ’ αυτά,  η υπόθεση του φασιστικού φαινομένου στην πατρίδα μας, δεν σταματάει  στην εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής». Η συνέχεια θα πρέπει να μας βρει, απέναντι στο φασισμό με κάθε μέσο και  με κυριότερο τη γνώση.