Οι σχολιαστές της δεκάρας

Θα συνεχίσουμε με  κύκλους. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν.

Με εκνευρίζει το γεγονός της ανέξοδης κριτικής στη διάρκεια του πέμπτου καφέ. Λες και περιμένουν το μεγάλο χέρι του Θεού να τους προσφέρει το παράδεισο.
Με εκνευρίζει, η αυθαίρετη κρίση, για δημόσια πρόσωπα, πού μπορεί και εγώ να διαφωνώ μαζί τους, ή να ζητάω περισσότερα, εκτιμώ όμως την προσπάθεια, που ακόμα και αποτυχημένη είναι καλλίτερη από το τίποτα.
 

Δυστυχώς αυτή η παθητική στάση, επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο με την έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων. Τα προβλήματα οι σχολιαστές της δεκάρας μόνο σαν τίτλο τα γνωρίζουν, πετάνε ένα σύνθημα και περιμένουν αφού τελειώσουν το καφέ τους να  βρουν τη λύση.

Και η κρίση ; Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία, μόνο συλλογικά αντιμετωπίζονται. Βεβαίως υπάρχουν ευθύνες από τους αρμόδιους φορείς. Βεβαίως πολλές φορές έχουν γίνει λάθος χειρισμοί, η συμμετοχή όμως είναι αυτή, που θα διασφαλίσει μια καλύτερη πορεία.
Θα έλεγα σε μια ακραία τοποθέτηση ότι όλοι αυτοί, οι άνευ προσφοράς, δεν δικαιούνται να ομιλούν. Να είναι ευχαριστημένοι που τους ανέχονται οι υπόλοιποι.